Wandelpad uitlopend op een meertje

Dit wandelpad loopt uit op een prachtig meer, hierbij zit dan weer een toren, vroeger was dit een ontsnapplek voor een edelvrouw en haar 'lover', waar ze dan veel plezier bleefden, maar ook wel eens dansten, zonder muziek.

Iluna keek naar de bomen, die als een soort poort het begin van het pad overkapten. In deze tijd van het jaar was de ondergrond gewoon gul zand, in plaats van de bladeren, die er in de herfst lagen. Ze glimlachte even naar Sebastien en liep toen rustig door over het pad.

Sebastien glimlachte terug en liep haar achter na, zijn ogen keken om zich heen, niet omdat hij bang was. Nee eerder om alles in zich op te nemen alles was zo mooi.

Iluna ging achterstevoren lopen en hoorde ver weg al het watervalletje, van het grote meer. Ze keek hem glimlachend aan en haalde een hand door haar haren. "Ben je hier ooit eerder geweest?" vroeg ze en ze keek hem schuin aan.

Sebastien schudde zijn hoofd en staarde om zich heen. 'Het is echt prachttig.' Hij glimlachte en bekeek haar eens goed. 'Ik heb dat dat van net niet te veel in je hoofd zit.'

Iluna schudde haar hoofd. "Nee, ik probeer er gewoon zo min mogelijk over na te denken." antwoordde ze en ze ging naast hem lopen. "Het is inderdaad prachtig.. Rustgevend ook." zei ze glimlachend.

Sebastien knikte en stopte met lopen. 'Geloof je me als ik zeg dat ik jou niks zou laten over komen?' Vragend keek hij haar aan.

Iluna knikte en glimlachte naar hem. "Anders had je dat niet gedaan, toch?" zei ze glimlachend en ze veegde een lok haar voor zijn ogen weg.

Sebastien keek der aan. 'Die klap had ik voor iedereen wel opgevangen, ben het wel een beetje gewend.' Hij lacht zwakjes, 'maar ik bedoel verder.'

Iluna knikte. "Ik geloof je ja." zei ze glimlachend en ze keek hem aan. "Ik ben ook wel een klap gewend, dus voor mij betekent het echt veel." zei ze en ze keek naar haar handen, haar wangen leken wel een stel trostomaatjes, zo rood waren ze.

Sebastien streelde kort haar gezicht. 'Je bent schattig als je bloost.' Hij besloot weer verder te lopen en pakte haar bij haar pols. 'Kom laat me eens zien wat hier allemaal is.'

Iluna merkte dat haar wangen nog roder kleurden - voor zover mogelijk. "Nietes.." zei ze - hoewel ze het er niet met veel kracht en overtuiging uitkreeg - en ze liep met hem mee. "Nou, aan het einde van dit bospad zit een groot meer met een oude toren." zei ze en ze keek opzij naar hem.

Sebastien knikte en luisterde. 'Zulle we daar heen gaan?' Hij besloot over dat andere maar niet verder op in te gaan. Hij liep verder en hield nog steeds haar pols vast.

Iluna knikte even en liep met hem mee. Ze keek intussen om zich heen, elke dag zag het er anders uit, maar het werd er zeker niet lelijker op, integendeel. Ze keek even voor zich uit en zag toen het torentje langzaam voor zich opdoemen.

Sebastien stopte en staarde er naar, het was echt prachtig. Hij glimlachte en keek der aan. 'En vind je het dat tijd door brengen met mij?'

Iluna keek opzij naar hem. "Eens nadenken.." zei ze plagerig en ze keek voor zich uit. "Nee, even serieus, ik vind het echt geweldig." zei ze en ze frunnikte aan een lok van haar haren. "En, wat nu?" vroeg ze.

Sebastien laat zichzelf vallen op de grond. 'Zitten.' Hij glimlachte en keek der aan. 'Ten zij je andere plannen had.'

Iluna ging naast hem zitten. "Nee, dan had ik dat wel gezegd, toch?" zei ze glimlachend en ze trok haar jurkje wat verder over haar benen, zodat deze niet te ver naar boven kroop.

Sebastien keek der aan. 'Ik vind dat zo als iemand als jou niet zo slecht verleden moet hebben, je bent zo lief.'

Iluna keek naar haar handen, waardoor haar haren voor haar blozende gezicht vielen. "Ik kan ook niet lief zijn hoor.." zei ze lachend en ze had haar blik nog steeds gericht op haar handen, aangezien haar wangen nog steeds rood waren. Normaal bloosde ze niet, daarom irriteerde ze zich echt aan zichzelf op dat moment.

Sebastien tilde haar kin iets omhoog en keek der aan. 'Verberg je mooie gezicht nu niet.'

Iluna sloeg haar ogen neer, nee, Iluna kon totaal niet goed omgaan met complimentjes omgaan. "Als jij me niet zo liet blozen, zou dat niet nodig zijn..." zei ze zacht.

Sebastien keek der aan. 'Sorry zeg al niks meer.'

Iluna beet op haar lip, had ze hem nu beledigd? "Sorry.. Ik.. Zo bedoelde ik het niet.." zei ze zacht en ze ging wat rechter op zitten.

Sebastien keek der aan. 'Het maakt nie uit, maar ik kan beter niks zeggen als houd die complimentjes neit op.'