Onbekend strand

Sebastien keek haar aan. 'Het is weer iets anders en hier kan ik te minste mijn droom waar maken zonder echt last van me familie te hebben. Zie het eigenlijk als een soort nieuw begin.'

Iluna knikte. "Hoezo 'last van je familie'?" vroeg ze, op zich snapte ze het wel, want zij had ook aardig last van haar familie.

Sebastien beet op zijn lip. 'Het valt me soms nog mee dat mensen me niet vergelijken met me vader.' Hij zweeg even en staarde rond. Even wist hij zichzelf geen houding te geven.

Iluna beet even op de binnenkant van haar wang. "Wie is je vader dan, als ik vragen mag?" vroeg ze en ze keek hem even recht aan.

Sebastien bleef naar de grond staren. 'Hij is de derde beste gitaarrist van de wereld.' Hij beet opnieuw op zijn lip zo dat het ging bloeden.

Iluna knikte even en ze veegde aarzelend het bloed van de buitenkant van zijn lip af. "Doe voorzichtig.." fluisterde ze en ze veegde het kleine beetje bloed af aan het zand.

Sebastien keek haar aan. 'Dat is gemakkelijker gezegt dan gedaan. Zeg dat maar tegen me vader dat die eens moet leren om voorzichtig te zijn.' Hij beet nog harder op zijn lip dat had hij niet moeten zeggen.

Iluna lachte eventjes. "Ja, als ze dat ook eens tegen mijn stiefvader zouden zeggen..." mompelde ze en ze liet zich achterover in het zand vallen.

Sebastien probeerde zichzelf sterk te houden maar voelde de tranen in zijn ogen branden, en voor hij het wist gleed de eerste traan al over zijn wang heen. Ook beet hij nog steeds op zijn lip waardoor het bloeden erger werd.

Iluna ging weer rechtop zitten en veegde zacht de traan van zijn wang af. "Hé, wat is er nou?" vroeg ze, toch een tikkeltje bezorgd.

Sebastien keek der aan. 'Er kwamen wat nare herinneren naar boven.' Hij probeerde zichzelf weer groot op te bouwen maar dat lukte niet echt.

Iluna glimlachte even. "Ik herken het ja.." zei ze zacht en ze knuffelde hem zachtjes, vooral zacht omdat ze niet wist of hij het wel goed zou vinden.

Voor dat Sebastien het wist knuffelde hij haar terug. Het voelde wel goed om weer door iemand geknuffeld te worden dat was al in jaren niet meer gebeurd. Na mate sebas ouder werd hoe minder aandacht die kreeg.

Iluna glimlachte even en knuffelde hem wat steviger. "Alles komt uiteindelijk goed, dat weet je toch?" probeerde ze hem een beetje gerust te stellen.

Sebastien zuchtte. 'Dat hoop ik maar, focus me wel op de toekomst.' Hij glimlachte zwak onder het knuffele en keek haar daarna weer aan. 'je bent lief wist je dat.'

Iluna knikte. "Dat is denk ik het beste ja, het verleden laten voor wat het is." zei ze en ze glimlachte naar hem. "Ik hoor het zo af en toe..." zei ze en ze frunnikte aan haar haren.

Sebastien streelde kort haar gezicht. 'Het mag best vaker gezegt worden, ook al wou je graag een leugen deze waarheid moet weten tegen je gezegt worden. Want je bent eenmaal een schoonheid,'

Iluna bloosde eventjes en keek naar haar handen. Dat was alles wat haar stiefvader haar niet had gezegd, hij vertelde haar namelijk het tegenovergestelde. "Jij mag er ook wezen hoor."

Ook Sebastien moest blozen en keek haar aan. 'Dankje wel.' Hij keek haar recht in haar ogen een en glimlachte, ergens voelde hij zich aan getrokken tot haar.

Iluna glimlachte naar hem. "Heb je zin om te gaan zwemmen?" vroeg ze, waarna ze op sprong en achterstevoren naar het water liep, waarbij ze hem aan kon blijven kijken.

Sebastien glimlachte naar haar maar was ook verbaast dat ze zo maar op stond. Hij stond ook op en liep haar langzaam achter na. ' Weet je zeker dat je dat wel aan kan?'

Iluna trok quasi-verbaasd een wenkbrauw op. "Wat, zwemmen, ik zwem al m'n hele leven in deze zee." zei ze en ze voelde hoe het lauw-warme water haar voeten raakte naar mate ze verder naar achter liep.

Sebastien glimlachte. 'Ik bedoelde de zee ook niet, ik bedoelde het idee om met mij te zwemmen.' Hij trok zijn t-shirt uit en legde die naast zijn schoenen neer, daarna liep hij meer naar het water toe.

Iluna keek hem schuin aan. "Waarom niet?" vroeg ze en ze stapte verder achteruit - het water kwam inmiddels tot haar dijbenen. Dat ze haar kleren nog aanhad, maakte haar vrij weinig uit.

Sebastien glimlachte en liep verder achter haar aan. Het was nog warm zat om met de rest van zijn kleren te zwemmen. Hij zette een stap in het water en voelde hoe het warme water langzaam bezit nam van zijn lichaam, van zijn geest die droomde om vrij te zijn. Door dat moment en gevoel bij begon hij t lachen.