Onbekend strand

Dit stukje strand is voor vele LA'ers onbekend.

deze?

jup.

Zou je wille beginne? Kan ik effe me hw af make

Iluna liep voor Sebastien uit het onbekende stukje strand op. "Hier, kun je heerlijk je rust vinden, maar ook met vrienden een kampvuur houden." zei ze vrolijk. Haar sandaaltjes had ze uitgedaan en haar voeten maakten afdrukken in het zand dat waarschijnlijk nog niet te lang geleden nat was, aangezien het pas net eb was.

Sebastien knikte en keek om zich heen het was echt prachtig. 'Kom je hier vaker?' Even keek hij haar aan en toen weer naar het uitzicht. Hij glimlachte en trok zijn schoenen uit om van het zand te kunnen genieten.

Iluna knikte. "Ja, het is voor mij een plekje om even heerlijk tot rust te komen na een zware dag." antwoordde ze en ze ging met haar voeten naar de rand van het water, waar ze haar voeten liet overspoelen door het lauw-warme water.

Sebastien liet zichzelf in het zand vallen en genoot er van, het was lang geleden dat hij echt bij een strandt was geweest. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de zee.

Stom hw

Iluna ging naast hem in het zand zitten. "Vertel eens iets over Frankrijk?" vroeg ze nieuwsgierig, ze was er nog nooit geweest, ookal leek het haar een fantastische plek om naartoe te gaan.

Agreed

Sebastien keek haar vragend aan. 'Wat wil je precies er over weten? Voor mij valt er namelijk weinig uit te leggen.' Hij staarde naar de grond en liet zijn voet door het zand gaan.

Iluna haalde haar schouders op. "Of het er gezellig is, of Parijs écht zo mooi is, dat soort dingen." antwoordde ze en ze haalde een hand door haar haren, die nu ze zat ongeveer het zand raakten.

Sebastien glimlachte en keek haar aan. 'Prijs is echt geweldig, ik ben daar letterlijk op gegroeid dus ik weet er alles van.' Hij haalde zijn hoofd naar boven en staarde naar de zee. 'Het uitgaans leven daar is echt te gek je kan en doen en laten wat je wil.'

Iluna knikte even. "Dat klinkt inderdaad geweldig.." zei ze en ze maakte een vlecht van haar haren. "Is het er ook zo romantisch als wordt afgebeeld in de films?"

Sebastien beet op zijn lip. 'Voor sommige is dat wel zo en voor sommige is dat moeilijker te zeggen. Natuurlijk zijn er echt plekken die werkelijk zo zijn. Neem zo als de eiffeltoren die is echt romantisch. Vooral als de zonsondergang is, maar er zijn ook plekken die tegen vallen.'

Iluna knikte even. "Dus Parijs heeft ook zo z'n slechte buurten, net zoals New York en LA?" vroeg ze en ze deed een haarelastiekje onderin de vlecht die ze net had gemaakt.

Sebastien knikte. 'Iets kan nooit alleen maar perfect zijn, dan zou alleen dingen des ter harder aan komen als iets fouts gaat.' Hij liet zichzelf achter overvallen en staarde naar de lucht. 'Voor de ene is het beter om in een leugen te geloven en en andere heeft liever de waarheid.'

Iluna knikte. "Dat is waar.." Ze keek even richting de zee en richtte haar blik daarna weer op Sebastien. "En jij, leef jij liever in een leugen, of niet?"

Sebastien keek haar licht aan. 'Ene keer wel, maar eigenlijk heb ik vaak toch liever de waarheid. Dan weet je tenminste wat je er aan hebt en wat je kan verandere enz, ook al kan dat natuurlijk ook niet altijd en jij dan?'

"Ik heb toch vaak thuis liever een leugen, maar de realiteit helpt toch echt als je het nodig hebt. Voor mij ligt het eraan hoe ik me op dat moment voel." antwoordde ze.

Sebastien knikte. 'Daar zit natuurlijk ook wel wat in.' Hij staarde kort weer naar de lucht en sloot daarna zijn ogen om te kunnen genieten van de zee geluiden. 'maar ik heb al zo vaak leugens gehoord, dat ik nu eigenlijk liever altijd de waarheid heb, maar jammer genoeg krijg je niet altijd wat je wil.'

"Ik heb denk ik zoveel realiteit in mijn gezicht gesmeten gekregen, dat ik wel wat leugens kan gebruiken.." zei ze, ze maakte de woorden wat letterlijker met haar leven dan ze gewild had.

Sebastien opende haar ogen en keek haar aan. 'Soms zou je dan willen dat je een leven kon ruilen of niet?' Hij glimlachte en bekeek haar eens goed.

Iluna knikte. "Ja, soms wel ja.." mompelde ze, de bedrukte gezichtsuitdrukking veegde ze zo snel mogelijk van haar gezicht. Ze keek even naar haar handen en veegde daarna het zand van haar voeten af.

Sebastien sloot zijn ogen weer en zuchtte. Even leek het hem beter om te zwijgend want eigenlijk wist hij niet wat hij het beste kon zeggen. Hij beet op zijn lip en luisterde naar de zee.

"Hoe kwam je er eigenlijk bij om in LA te gaan studeren?" vroeg ze, om het roer compleet om te gooien kwa gespreksonderwerp.