Onbekend strand

Iluna glimlachte en pulkte aan haar shirt, ze begon zich er lichtelijk aan te irriteren dat die aan haar vastplakte. "Jij bent ook precies goed, zoals je bent." zei ze glimlachend en ze keek hem recht aan.

Sebastien voelde zich voor de zo veelste keer rood worden en glimlachte zwakjes, hij was niet gewend aan veel complimentjes krijgen omdat zijn vader hem daarna net zo hard de grond weer in boorde. Vooral als hij het thuis vertelde kreeg hij nog een trap na, maar hopelijk was dat hier niet zo. Hij keek haar zwijgend aan.

Iluna knuffelde hem zacht en legde haar hoofd tegen hem aan, ze wist niet helemaal waarom, maar ze had plots een ernstige behoefte aan een knuffel. Waarschijnlijk omdat ze moest denken aan wat er tot voor kort allemaal gebeurde in haar leven, alle vreselijke dingen die haar vader en stiefbroers haar aandeden. Ze huiverde bij de gedachte eraan.

Sebastien sloeg zorgzaam zijn armen om haar heen, als een soort bescherming. Het voelde als een soort automatisme. Hij knuffelde haar terug en glimlachte het voelde goed.

Iluna deed haar best haar snikken in te houden, ze wilde niet zwak lijken, maar aan haar gezichtsuitdrukking was te zien dat ze ieder moment kon gaan huilen. Ze probeerde zichzelf moed in te spreken, maar bepaald geweldig ging dat niet, want de eerste traan gleed al over haar wang.

Sebastien suste een beetje. 'Laat je maar gewoon gaan, buiten ons is er niemand die je ziet.' Hij liet een hand over haar rug gaan en suste nog steeds.

Iluna merkte dat haar schouders begonnen te schokken, ze nam niet meer de moeite haar tranen te bedwingen en voor ze het wist stond ze te huilen in de armen van een jongen die ze pas net kende.

Sebastien trooste haar een beetje en duwde haar zacht nog dichter tegen hem aan. 'Laat je maar gaan het komt wel goed.'

Iluna kon zich niet herinneren wanneer ze zich voor het laatst zo kwetsbaar op had gesteld - zelfs niet op de begrafenis van haar moeder. Ze kreeg het gevoel dat aan haar stroom van tranen geen einde kwam.

Sebastien liet een hand over haar wang gaan om wat tranen weg te halen en glimlachte naar haar. Hij stelde geen vragen en liet haar gewoon gaan. Dat vond hij op dat moment het beste.

Iluna kreeg na een periode van zo'n 10 minuten haar emoties weer onder controle en ze veegde de tranen van haar wangen af. "Sorry.. Ik euhm.. Sorry." verontschuldigde ze zichzelf.

Sebastien veegde de laaste tranen van haar gezicht. 'Het geeft niet, je hoeft je er niet voor te verontschuldigen.'

Iluna beet op haar lip en liet hem langzaam los, ookal zou ze hem liever nog heel lang vasthouden. Ze liet haar hoofd echter wel tegen hem aan leunen, het gaf haar een heerlijk, beschermd gevoel. "Mag ik wat vragen?" vroeg ze, haar verdriet had enigszins plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid. "Waneer voelde je je voor het laatst.. Aangetrokken tot iemand, ondanks dat je nog nooit een relatie hebt gehad?"

Sebastien keek haar vragend aan en dacht even na. Even zuchtte hij en haalde zijn schouder op. 'Het is wel moeilijk te zeggen, maar ik moet eerlijk zeggen hoe langer ik bij je ben, hoe minder snel ik weg wil.' Het was nog al moeilijk voor hem te verworden. Heel even beet hij op zijn. Hij werd nerveus van haar waarom wist hij niet, misschien omdat hij haar toch wat leuk vond?

Iluna keek hem schuin aan. Ze vond hem eigenlijk wel heel erg schattig.. En lief. Ze glimlachte even naar hem en streelde zacht zijn wang. "Dat geldt ook voor mij." fluisterde ze in zijn oor en ze haalde een hand door haar haren.

Sebastien voelde zijn wange weer rood worden. Hun twee bij elkaar was een rare combinatie, de gevoelens leken wel steeds door elkaar gegooit te worden. Hij keek haar aan en slikte even.

Iluna beet op haar lip. "Maar ik zou nooit een relatie aan kunnen gaan. Dat ligt niet aan jou, maar aan mijn verleden." zei ze en ze keek naar haar handen. "Over de jaren heb ik zeg maar.. Bindingsangst ontwikkeld." zei ze en ze eet hard op haar lip, tot bloedenstoe.

Sebastien veegde de bloed van haar mond af. 'Het geeft niet, alles komt tenslotte met de tijd.' Hij glimlachte en liet een hand door zijn haren gaan. 'Bij mij gaat ook alles niet zo gemakkelijk.'

Iluna veegde haar haren uit haar gezicht. "Ik wil aan de ene kant heel graag een relatie, maar ik ben bang dat ik me écht niet durf te binden en te afstandelijk blijf..." zei ze en ze liet uiteindelijk haar lip los.

Sebastien knikte ligt. 'Ik begrijp het, je kan altijd proberen om het op te bouwen toch?' Hij zuchtte en keek haar aan. 'En ik denk dat ik het zelfde probleem heb, misschien is het me eigen schuld dat ik geen relatie heb.'

Iluna keek hem schuin aan. "Hoezo zou het je eigen schuld zijn?" vroeg ze en ze pakte zachtjes zijn vingers vast, die ze door haar eigen vingers liet glijden. "Het heeft vast een oorzaak, maar dat ligt niet aan jou. Dat weet ik zeker, daar ben je een veel te lieve jongen voor.

Sebastien keek haar aan. 'Het zou je vast verbazen dat ik zo lief ben na alles wat ik heb mee gemaakt.' Hij beet op zijn lip en staarde naar de grond. Hij moest toch ooit de moet bij elkaar halen om mensen zijn verhaal te kunnen laten horen .

Iluna glimlachte even en haalde haar schouders op. "Het verbaast mij vast niet, want ik heb ook aardig wat meegemaakt." zei ze, ze kreeg bij hem het gevoel dat ze hem kon vertrouwen, met haar diepste geheim, maar ze moest de moed nog verzamelen.

Sebastien zuchte en keek haar aan. 'Mijn vader vond dat ik alles moest kunnen, met muziek spelen en op kunst gebied. En elke keer als het niet goed ging, of het maar eventjes mis ging sloeg hij me. Het was niet zo maar een klap in me gezicht. Nee hij ging net zo lang door tot ik niks meer kon. Zo vond hij dat ik de dingen te minste kon leren.' Hij beet op zijn lip.

Iluna slikte en beet even op de binnenkant van haar wang. "Dat is heftig.." was eigenlijk het enige dat ze uit kon brengen. Ergens vond ze dat ze hem nu haar grootste geheim schuldig was.