Het geheime strand

Ergens, vlak bij het grote strand ligt een ander strandje. Bijna niemand komt hier, want bijna niemand weet dat het hier is. Het is hier dus heel stil en rustig.

Met haar slippers in de ene hand en haar tas in de andere klom Eleanor over de stenen heen die haar leidden naar een bijzondere plek. In haar rugtas had ze haar tekenblok en verfspullen gepropt en ze was van plan wat van de omgeving te schilderen. Vorig jaar had ze dit plekje ontdekt en ze was er meteen verliefd op geworden, maar het was pas aan het einde van het jaar, dus had ze het strand maar een paar dagen meegemaakt. Maar nu zou ze daar veranderingen in brengen, in haar gedachten stelde Eleanor de vele keren dat ze hier nog zou komen voor terwijl ze voorzichtig van de stenen 'helling' of klauterde en met beide benen op het zand terecht kwam. Een eindje verderop plofte ze neer en ze haalde gelijk haar tekenblok uit haar tas, samen met een potlood. Eerst schetsen; dan verven.

Sebastien zat met een tekenblok in zijn handen op een rots voor zich uit te staren, dit hier was zo anders dan thuis. Hij keek op toen hij iets hoorde en zag niet zo ver van hem vandaan en meisje plaats nemen. Kort lachte de even en staarde toen waar naar het water. Het was moeilijk alles precies zo vast te leggen hoe hij het wou. Heel even beet hij op zijn potlood en zuchtte. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Maar nee voor hem juist wel omdat hij het gewoon perfect wou doen.

Eleanor wist meteen wat ze ging schilderen en hoe, dus ging ze gelijk aan de slag. Met haar tongetje half uit d'r mond begon ze aan haar kunstwerk. Af en toe keek ze even op om weer wat na te tekenen, toen haar een jongen verderop opviel. Misschien was het wel leuk om hem er ook bij te tekenen...

Sebastien keek haar schuin aan en glimlachte. Ze was mooi om te zien op het strand. Hij kreeg een idee in zijn hoofd en begon hij uit te werken. Natuurlijk bracht de zee veel inspiratie met hem mee, maar toen hij haar zag zitten wist hij het zeker. Dit zou 1 van de mooiste tekeningen worden die hij had gemaakt.

Eleanor schonk hem een glimlach toen ze zag dat hij dat ook deed. Toen pas merkte ze het tekenblok in zijn handen op, waardoor haar glimlach breder werd. Ze ging verder met zijn lichaam en merkte dat dat er best goed uit zag.

Sebastien keek naar zijn tekening die hij had gemaakt en deed de laaste aanpassing er aan. Hij glimlachte toen hij het goed genoeg vond en keek nog een keer naar het meisje.

De schets was net af, het schilderen zou Eleanor later wel doen. De zon ging bijna onder en het was zo onder hand tijd voor een fijne strandwandeling. Ze propte het tekenblok in haar tas, pakte haar slippers en stond op. De wind waaide door d'r haren en ze moest haar ogen dicht doen om tegen de zon in te kijken.

Sebastien bekeek het meisje eens goed, ze was echt mooi. Vooral hoe het laaste zon licht op haar begon te schijnen. Hij glimlachte en ruimde ook zijn spullen op het was tijd om de weg terug te vinden naar de school.

Langzaam liep Eleanor richting de zee, waar de jongen vlakbij zat. Hij pakte net zijn spullen in, toen Eleanor zijn tekening zag. Ze liep meteen naar hem toe. Normaal was ze best verlegen, maar als het met kunst te maken had was het wel iets anders. 'Heb jij dat getekend?' vroeg ze aan hem, terwijl ze naar het tekenblok wees.

Sebastien keek naar zijn tekenblok en knikte. 'Alles wat er in staat heb ik getekent, en sommige dingen er van maak ik nog een keer om het te kunnen schilderen.' HIj glimlacht naar haar en pakte het tekenboek op. 'Wil je het zien?'

Eleanor knikte uitbundig en plofte naast hem neer in het zand. 'Ik ben Eleanor, trouwens.' zei ze, en ze gaf hem een knikje. Over zijn schouder keek ze naar de tekening waar hij zojuist mee bezig was. Hij was echt prachtig. Op de een of andere manier had het meisje in de tekening iets weg van haar. De zelfde lange haren... de zelfde ogen... 'Ben.. ik dat?' vroeg ze onzeker.

Sebastien knikte even toen ze vroeg of zij dat was. 'Toen ik jou zo zag zitten bracht het een idee in me op, en goeie ideeën moet je eenmaal niet negeren.' Hij glimlachte en keek mee naar de tekeneningen. 'Ik ben trouwens Sebastien.'

Eleanor glimlachte verlegen. 'Vreemd genoeg had ik precies het zelfde bij jou. Wacht, ik laat het je zien.' zei ze, terwijl ze haar tas open maakte en er haar tekenblok uithaalde. 'Ik teken ook.' ze liet de schets zien die ze net had gemaakt, voor een schets was hij een beetje overdreven precies, maar ze moest gewoon de gezichtsuitdrukking van de jongen er bij tekenen, hij was zo rustig. Dat was precies wat ze zocht in de tekening. Ze gaf haar tekenblok aan hem. 'Herken je jezelf?' vroeg ze.

Sebastien pakte de tekenblok open en bekeek de tekening zorgvuldig, het zag er echt geweldig uit. 'Wow.' meer kon hij niet uit brengen hij liet een vinger over de lijnen gaan en staarde er nog steeds na. Hij was opzoek naar de juiste woorden, maar die kwamen niet zo snel in hem op. 'Hij is echt prachtig, en ik herken mezelf inderdaad, en wat vind je van de mijne?'

Eleanor keek nog even naar zijn tekening. 'Ik heb er geen woorden voor, zo mooi is het.' Ze pakte zijn tekenblok en sloeg de bladzijden om. Verschillende prachtige tekeningen gingen voorbij, en iedere tekening was wederom prachtig. 'Ik ben echt dol op jouw tekeningen.' zei Eleanor.

Sebastien booste licht. 'Als je wil mag je wel wat tekeningen hebben.' Hij glimlachte en bladerde ook haar tekenboek door. 'Maar ik moet zeggen dat die van jou ook totaal niet verkeerd is, alles is zo verschillend met elkaar maar tegelijk ook weer zo perfect.'

Meteen keek ze naar Sebastien. 'Hebben? Meen je dat nou?' ze bladerde meteen terug naar een tekening die haar aansprak, een landschap. Het was zo mooi getekend. 'Dankje. Ik schilder trouwens liever, maar dat kan niet altijd en overal, dus dan teken ik. Wat ik ook heel leuk vind!' Met haar vingertoppen streek ze over de tekening van het landschap. 'Deze vind ik echt ontzettend mooi.'

Sebastien glimlachte. 'dan is die voor jou.' Hij haalde de tekening er uit en gaf die aan haar. 'Ik tekenen, schilderen of ik speel muziek. En wat ik soms ook nog een doen is muziek schrijven. dus als het ware ben ik altijd wel bezig.'

'Wauw, dankje!' Ze bekeek de tekening nog eens goed en stopte hem toen in haar tas. Meteen daarna scheurde ze de tekening die ze net had gemaakt uit haar tekenblok en gaf 'm aan Sebastien. 'Als je wilt, mag je deze hebben?' ze glimlachte. 'Ik doe soms ook wel aan fotografie.' zei ze toen. Ze graaide in haar tas naar haar fototoestel en toen ze hem eindelijk had gevonden richtte ze hem op Sebastien en maakte een foto. 'Leuk voor later.' zei ze.

Sebastien glimlachte en nam de tekening van haar aan. .'Dankje hij is echt mooi.' Hij staarde naar het water en merkte dat het al bijna donker was. 'zou ik je terug brengen naar je kamer?'

Toen Eleanor opkeek merkte ze pas dat het al bijna donker werd. 'Ja, is goed.' zei ze, terwijl ze opstond. Ze stopte haar camera en haar tekenblok weer in haar tas en wachtte op Sebastien.

Sebastien had alle spullen in gepakt en deed de tas om. 'Damens gaan voor.' Hij glimlachte en wachte tot ze ging lopen. Het duurde nog wel voor ze er waren, als het ware maakte ze eerst nog een strandwandeling met ze twee.

'Natuurlijk.' zei Eleanor deftig, met een knikje. Ze draaide zich om en liep naar de stenen helling waardoor ze hier ook is gekomen. 'Hoe ben je trouwens op dit strand gekomen?' vroeg ze toen.

Sebastien glimlachte. 'Met wat lenigheid kom je aardig ver.' Hij volgde haar en wees hij de weg via de rotsen. 'Via daar dus.'