Het geheime strand

'Nee, dat bedoel ik niet.' ze grinnikte. 'Hoe wist je dat hier een strand was.' Eleanor zakte af en toe een beetje weg in het zand, but who cares? Het was een fijn gesprek en niemand had er last van. Ze keek naar de verte, waar nog steeds het prachtige uitzicht van de zee te zien was.

Sebastien haalde zijn schouders op. 'Ik was gewoon aan het ontdekken wat er hier allemaal was. En toen ik dit tegen kwam ben ik blijven steken.'

'Ja, ik ken het.' zei Eleanor. Ze keek nog steeds naar de verte, tot ze bij de stenen helling kwamen. Behendig, met haar tas en slippers in haar linkerhand, zette ze haar voet op de eerste steen en haar rechter hand legde ze op de bovenste steen waarna ze begon te klauteren. Binnen een paar seconden was ze al boven, en wachtte ze op Sebastien.

Sebastien keek haar aan en volgde haar. 'Ik denk dat jij hier wel vaker komt?' Vragend keek hij haar aan terwijl hij zijn tas goed over zijn schouders deed.

Eleanor grijnsde. 'Ja. Bijna iedere dag wel.' zei ze. 'Het is één van mijn favoriete plekjes.' Eleanor gooide haar slippers op de grond en deed ze weer aan. Vervolgens draaide ze zich weer om naar Sebastien. 'Lukt het? Of moet ik je optrekken?'

Sebastien stond naast haar en trok zijn schoenen aan. 'Nee hoor het lukt prima.' Hij glimlachte en keek haar aan. 'Het is inderdaad echt mooi om elke dag hier te kome.'

Voor Eleanor het wist stond Sebastien al naast haar. 'Oh, oké. Je komt hier dus ook vaker? Wat gek dat ik je nog nooit gezien heb, dan.' vervolgde ze, terwijl ze alvast begon te lopen. Ze wist nu al dat ze hier morgen weer zou komen, misschien zou ze dan haar fototoestel weer meenemen en gaan fotograferen.

Sebastien schudde zijn hoofd. 'nee dit is de eerste keer dat ik hier ben. Ik ben zo lang niet meer bij een strand enz geweest dat het gewoon nog steeds zo prachtig is.'

Een glimlachje speelde rond Eleanor's lippen. 'Ben je dqn op z'n minst van plan om hier vaker te komen?' vroeg ze toen. Het begon nu echt donkerder te worden, maar Eleanor wou bog niet terug naar school. Daar was het veel te gezellig voor. Toch liep ze door, want ze wist dat ze Sebastien wel vaker zou spreken.

Sebastien knikte. 'Ik denk het wel, het bracht mijn gedachte er op rust wat nog al fijn voelde.' Hij glimlachte en keek haar aan. 'Je hebt geen zin om terug te gaan of wel?'

Eleanor schrok toen hij haar gedachten zo wat las en keek hem aan. 'Niet bepaald, nee. Het is net zo gezellig..' zei ze. Ze stopte met lopen. 'Waarom gaan we eigenlijk terug? Het is vrijdqg. Zullen we naar een café gaan?' Een grijns verwcheen op het gezicht van Eleanor en ze keek verwachtingsvol naar Sebastien.

Sebastien glimlachte en keek om hem heen. 'Eigenlijk best een goeie plan, anders zit ik toch zo alleen op me kamer.' Hij keek op zijn horloge en lachte. 'En zo laat is het niet nog tijd genoeg.'

'Prcies, dat dacht ik nou ook.' zei Eleanor. 'Weet je een goed café? Ik kom niet zo vaak in café's.' Ze wierp gauw nog een blik op het strand, maar keek toen weer naar Sebastien.

Sebastien schudde zijn hoofd. 'nee sorry ik ben nieuw op deze school en weet eigenlijk nog helemaal niet zo veel plaatsen hier.' Hij keek omzich heen en glimlachte. 'We kunnen ook een strandwandeling maken en daarna kijken of we ergens kunnen drinken? desnoods bij een van ons op de kamer?'

'Klinkt ook goed.' gaf Eleanor toe. Tot er iets in haar opkwam. 'Wacht, ik heb een veel beter idee.' zei ze, en een grijns verscheen op haar gezicht. Glimlachend draaide zich om en sprong van de stenen helling af. Ze wierp een blik achter zich. 'Het is er echt mooi, vooral 's nachts.' zei ze. 'Kom!'

Sebastien keek haar vragend na en liep haar achter na. 'Waar ga je heen?' Hij keek omzich heen en bleef haar achter volgen, terwijl het steeds donkerder en donkerder werd.

Half rennend en half huppelend verdween Eleanor het bos in, dat achter het strandje lag. Behendig sprong ze over verschillende takken en boomstammen, en ontweek ze de bomen. Af en toe keek ze even achter zich of Sebastien haar nog volgde, maar dan rende ze weer verder. 'Ik zweer het, het water is er echt prachtig. En heerlijk koel.' schreeuwde ze naar achteren. 'Het is een riviertje.'

Gone.

Sebastien volgde haar terwijl hij geen flauw idee had waar ze heen gingen. Hij zuchte en probeerde haar goed bij te houden. Gelukkig was zijn condititie niet zo slecht en lukte het nog goed haar bij te houden. Door het hijgen en steeds adem te halen kon hij haar geen vragen stellen of andwoorden geven.

Kom* je daar? Bos - De Rivier

jeb