Iluna's stulpje

Sebastien beet op zijn lip en veegde opnieuw bloed van zijn gezicht af. 'Als of alles word op gelost als we eerlijk zijn.'

Iluna keek hem recht aan. "Niet alles nee, maar wel een groot deel ervan." zei ze en ze keek naar haar handen, die een beetje nat werden van haar tranen.

Sebastien staarde naar zijn handschoenen die onder het bloed zatten en zuchtte. 'Kan zo wel zijn ma ik heb er geen zin in.'


dem wat een uitnodigingen voor rpg sites xD

Iluna zuchtte diep. "Sebastien.. Toe.." zei ze en ze klonk bijna wanhopig, puur uit bezorgdheid.

Sebastien keek onder zijn pet door naar haar. 'Wat wil je nou van me horen.'

"Hoe je aan die blauwe plekken komt, zonder excuses." antwoordde ze en ze keek hem recht na, waarna ze de tranen van haar wangen afveegde.

Sebastien zuchtte. 'IS gebeurd met trainen na dat je weg bent gegaan.'

Iluna keek hem strak aan. "Sebastien, lieg alsjeblieft niet tegen me.."

Sebastien trok zijn wenkbrauw op. 'Als jij de waarheid nie wil geloven kan ik beter gaan.'

Iluna keek hem aan. "Ik denk dat het inderdaad beter is als je gaat, als je weigert eerlijk tegenover me te zijn, ookal weet je dat ik je niet veroordeel." ze had moeite haar stem hard te laten klinken, dat was niets voor haar. Het klonk ondanks haar pogingen toch nog zachtaardig. Bah, wat had ze een hekel aan haar algemene zachtaardige stem.

Sebastien baalde zijn handen samen. 'Wat jij wil, als jij geen onderscheid kan maken tussen een leugen en waarheid.' Nog steeds keek hij onder zijn pet door en liep richting de deur. 'Dan ga ik wel.'

"Sebastien, je kan me een hoop vertellen, maar niet dat je kleding zo word toegetakeld, en je huid, door de sportschool. Dus alsjeblieft, als je me niet vertrouwd met de waarheid, ga dan weg."

Sebastien opende de kamer deur. 'Als jij mij nie kan geloven op wat ik zeg ben ik met je uit gepraat, ik heb geen zin in discussies over wel en niet, dat heb ik me hele leven al aan gehoord. Ik heb niks voor niks de liefde laten valle.' Hij liep de gang op en trok de deur achter hem dicht.

Iluna gooide een kussen achter hem aan, dat met een knal tegen de deur aan knalde. Ze zuchtte, ze kon ook nooit het ook nooit goed doen, altijd verpestte ze het weer, op een of andere manier.

Sebastien stond in de gang en staarde voor zich uit. Hij voelde zich net lekker en de boel begon te draaien, hij wist niet waar het van kwam en liet zichzelf via de muur naar beneden zakken.

Iluna haalde een joggingbroek en een tanktop uit haar kast en trok een paar afgestrapte nike's aan. Ze pakte haar iPhone en deed de oortjes in, waarna ze 'Part of me' van Katy Perry opzette. Ze liep haar kamer uit toen ze Sebastien zag zitten. Ze hurkte voor hem neer en deed de oortjes weer uit. "Gaat het..?" vroeg ze aarzelend.

Sebastien hoorde vaag een stem, maar kon er niet uithalen wie het was. Zijn zicht was wazig en zijn ogen waren moeilijk open te houden. Hij slikte en staarde voro zich uit.

Iluna streelde zijn haar zacht naar achter. "Sebastien.." ze probeerde zich manieren te bedenken waarop ze hem wat meer bij kon krijgen. Ze sloeg een paar keer zacht op zijn wang.

Sebastien knipperde met zijn ogen en keek recht in het gezicht van lluna. 'Wat doe je hier?'

"Je zit tegenover mijn kamer pretty much en ik was van plan om te gaan hardlopen." zei ze en ze keek hem recht aan.

Sebastien slikte even en knipperde opnieuw met zijn ogen. ´Dat kan niet.´

Iluna hield zijn hoofd even in haar handen. "Jawel, Sebastien." zei ze en ze keek hem strak aan. "Wat is er aan de hand?"

Sebastien beet op zijn lip en keek der aan. 'dat weet ik niet.'

Iluna stond recht en trok hem voorzichtig overeind. "Een bezoekje ziekenhuis en we zijn er zo achter."

Sebastien schudde zijn hoofd. 'daar wil ik niet heen.'