Iluna's stulpje

"En waarom lijkt dat je niet logisch?" vroeg ze en ze beet op de binnenkant van haar lip.

Sebastien zuchtte en speelde met zijn handen. Langzaam stond hij op. 'Sorry ik kan dit niet.' Hij pakte zijn spullen en liep zwijgend de deur uit. Hij wist niet wat hij moest doen.

Iluna liep hem nog achterna, maar niet om hem te achtervolgen. Ze sloot traag de deur van haar kamer en liet zich er tegenaan zakken. Ze sloot haar ogen even en liep daarna naar de badkamer. Ze veegde haar haren voor haar ogen weg en bekeek zichzelf in de spiegel, haar handen steunden op de wastafel. In haar ogen zag ze de kwelling, de strijd die ze vanbinnen met zichzelf voerde. Ze wilde dat niet meer zien, die pijn, voelen, oké, maar het aan zichzelf zien was een brug te ver. Ze haalde uit naar de spiegel, met haar platte hand en voor ze het goed en wel doorhad, lag de spiegel aan diggelen en vielen de scherven kletterend op de grond. Ze voelde de snijdende pijn van de stukjes glas in haar hand en balde haar andere hand tot een vuist.

Sebastien hoorde iets achter hem maar durfde niet terug te gaan, niet naar wat hij allemaal had gezegt en gedaan. Hij trok zijn handschoenen aan en zijn pet. Hij ging maar trainen om van het gevoel af te komen, ook al zou het niet goed komen.

Iluna zocht in haar lades naar een pincet. Ze zuchtte, typisch, als ze iets niet nodig had, lag het in de weg, had ze het wel nodig, was het er natuurlijk niet. Ze trok moeizaam haar capuchon over haar hoofd, door de regen lopen met haar net-droge haar had ze vrij weinig zin in, waarna ze haar kamer uit liep -met een flinke vaart-, door de gangen, naar de andere kant van de campus, opzoek naar het schoolzuster.

Sebastien had zichzelf maar terug getrokken in de sportschool hij kon het allemaal niet meer aan.

Kijk bij de schoolvijver, ze belt Sebas

gaan we op twee plaatsen spelen XD

lol

Sebastien stond voor de kamer van lluna, hij twijfelde als hij er wel goed aan deed maar het moest maar. Hij kan der niet altijd zijn hoofd krijgen. Met zijn gescheurde broek aan en zijn t-shirt die ook kapot was stond hij daar. Hij had zichzelf flink toegetakeld om hier heen te durven te gaan. Hij zette zijn pet recht en trok zijn hand schoenen stevig aan, met een zuchtte klopte hij aan en wachtte tot er open werd gedaan.

Iluna had was bezig met haar hand in wikkelen - ze had geluk dat ze dat altijd deed als ze ging trainen en liep naar de deur toe, toen erop werd geklopt. Ze opende de deur en toen ze opkeek van haar hand zag ze Sebastien - gehavend en wel. "Oh god, Sebastien, wat is er gebeurd?" vroeg ze bezorgd.

Sebastien schudde zijn hoofd. 'Niks om je zorgen om te maken.' Hij glimlachte zwak en keek der aan. 'Ik vroeg me alleen of hoe het met je ging, en als alles was gelukt met je hand.'

Iluna knikte even. "Ja. Gaat wel, de wond is prima schoon." zei ze glimlachend en ze haalde met haar goede hand een haal door haar haren heen. "W-wil.. Je anders even binnenkomen?" vroeg ze zacht.

Sebastien beet even op zijn lip. 'Ik weet niet als dat wel zo verstandig is.' Hij voelde wat bloed en veegde dat met zijn hand weg.

Iluna knikte even en keek naar haar voeten. "Misschien niet nee.. " zei ze zacht en ze keek hem even aan, maar richtte haar blik al gauw weer op haar voeten, toen ze merkte dat de tranen in haar ogen prikten.

Sebastien trok zijn t-shirt goed om de blauwe plekken op zijn lichaam wat te verbergen. Het was een nare gewoonte te worden om zelf zeer te doen als iets niet goed ging. Waarschijnlijk kwam dat allemaal door zijn vader. 'Ik wou alleen even bij je kijken.'

Iluna knikte even en beet op haar lip toen ze de blauwe plekken zag. "Sebastien, naar binnen, nu." zei ze, het klonk op een lieve manier dwingend en ze zette een stap opzij.

Sebastien schudde zijn hoofd en liet zijn pet iets over zijn ogen vallen, 'Lijkt me geen slim idee. Ik kan beter gaan.' Hij deed een stap achter uit en keek der niet aan.

Iluna pakte zijn pols stevig vast en trok hem haar kamer in, waarna ze de deur sloot. "Hoe kom je aan die blauwe plekken?" vroeg ze, ze klonk serieus, maar de bezorgdheid en haar standaard lieve klank drongen ook wel door.

Sebastien voelde de tranen in zijn ogen toen ze hem bij zijn pols pakte. ´Auw.' Ze had hem precies op een blauwe plek te plakken. Sebastien slikte en keek zwijgend naar de grond.

Iluna liet zijn pols weer los en keek hem aan. "Komop, Sebastien, hoe kom je aan de blauwe plekken?" alle hardheid was uit haar stem verdwenen, ze klonk enkel nog lieflijk en bezorgd.

Sebastien hield voet bij stuk en zei niks, hij staarde elkel naar de grond en slikte zijn tranen weg.

Iluna haalde gefrustreerd een hand door haar haren en ze keek hem met een bezorgde, maar gefrustreerde blik aan. "Sebastien.. Komop.." fluisterde ze.

Sebastien draaide zijn rug naar haar toe en zuchtte. 'laat me.'

Iluna liep naar haar kamer, door alle frustratie had ze een 'schoonmaakkick' gekregen, dus ging ze de gebroken spiegel opruimen. "Sebastien, ik begrijp niets van je.. Aan de ene kant voel ik me vreselijk tot je aangetrokken, maar aan de andere kant is begrijp ik niet waarom je niet eerlijk tegen me kan zijn."