Voetbalveld.

Amberlyn keek hem lang aan. "Dan waren de mensen waarmee je omging gewoon té verlegen om het te zeggen, want geloof me, je bent het." Ze glimlachte lichtjes, ze meende het echt.

Sebastien werd nog roder. 'Kunnen we ergens anders over hebben?' Hij keek haar vragend aan, hij begon zich nog al ongemakkelijk te voelen. Hij slikte en draaide zijn hoofd weer om zijn ogen te sluiten. Dat was de enigste manier om de kleur snel te laten vertrekken.

Amberlyn knikte, maar besefte toen dat hij dat niet zag. "Sure." zei ze. "Waarover wil je het hebben?" Ze ging weer liggen, maar haar ogen waren nogsteeds op Sebastien gericht.

Sebastien hield zijn ogen gesloten en dacht even na. 'Waar voor ben je op deze school?' Het klonk nog al vragend maar hij drufde haar niet aan te kijken bang dat hij weer rood wou worden.

Amberlyn wilde alweer haar standaard verhaal doen, dat ze opeens de brief kreeg, maar iets hield haar tegen. Ze kon beter de waarheid zeggen. "Mijn moeder wilde me weghebben." zei ze zachtjes en ze keek naar de wolken.

Sebastien opende zijn ogen weer en keek haar vragend aan. 'Wou ze je weg hebben?' Zijn ogen werden groot en hij bleef haar aan kijken.

Amberlyn bleef naar de lucht staren. "Ja." zei ze weer zachtjes. "Dat wilde ze." Haar hand die niet aan Sebastien zijn kant lag, kneep hard in het gras en trok het eruit.

Sebastien pakte zacht haar hand vast. 'Dat kan ik me niet voorstellen, ook al is mijn vader ook zo`n zak.' Hij ging over eidn zitten en keek haar aan.

Amberlyn voelde haar tranen opkomen, ze had moeten liegen, zoals altijd. Ze sloot haar ogen en opende ze weer. "Het ging niet goed en nja, ze stuurde me hierheen met de smoes dat het bij me paste."

Sebastien trok haar op zijn schoot en ging met een hand door haar haren heen. 'Sommige ouders zijn gewoon zo, ik vlucht ook voor me vader. Dus ik weet hoe je je ongeveer zou voelen.'

Amberlyn keek hem aan, eventjes maar. "Ach, we komen er beide wel weer overheen, toch?" Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Ze voelde zich sinds een tijd weer veilig.

Sebastien haalde ligt zijn schouders op. 'Als je mishandelt word en je vader alles tegen je gebruikt en je tot dingen verplicht vergeet je dat niet zo snel kon dat allemaal maar.' Hij beet op zijn lip en liet opnieuw een hand door haar haren gaan.

Amberlyn keek naar Sebastien op en gaf een kneepje in zijn hand. "Ik wou dat ik er iets aan kon doen." Ze aarzelde even en wilde wat zeggen, maar deed het toch niet.

Sebastien glimlachte. 'Je kan er niet veel aan doen, het maakt je toch tot wie je bent niet waar?'

Amberlyn knikte langzaam. Helaas wel, helaas wel. "Ja, en daar kan je inderdaad niet veel aandoen." Ze ademde even diep in en uit. "Nu ben ik degene die een ander onderwerp wil." Ze wilde hier niet over praten.

Sebastien liet zwijgend nog steeds zijn hand door haar haren gaan, ergens wist hij dat dit rust geven was. 'Waar woonde je eigenlijk?'

Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. "Texas, ik was een heuse cowboy." Texas was van de paarden af gezien, heel saai. "Jij?"

Sebastien glimlachte. 'Dat lijkt me echt geweldig om daar te wonen het lijkt me namelijk zo prachtig met al die natuur enz. ' Hij stopte met zijn hand en liet die rusten op zijn been. 'Ik zelf kom uit parijs.'

Amberlyn veerde omhoog. "Parijs is zóóó veel beter dan Texas. Wauw, vertel me, hoe is het daar? En de mensen? En hun kleren? Is het altijd volgens de laatste mode? En de taal Frans is ook mooi? En i-" Ze stopte met praten toen ze bestefte dat ze wat té veel zei.

Sebastien glimlachte. 'Kalm maar ik zou je heus wel alles vertellen.' Hij keek omzich heen maar ze waren nog steeds met ze 2e. 'Parijs heeft echt een geweldig uitgaans leven, je mag doen en laten wat je wel en alles is er mogelijk. Bij ons word inderdaad veel nieuwe mode gedragen omdat er ook veel bij ons word ontworpen. En tja frans is een mooie taal maar het verveelt ook als je het te vaak en te lang hoort. En de mensen zijn gewoon mensen net ales iedereen.'

Amberlyn zuchte. Parijs was vast véél beter dan hij vertelde. "Bij ons praate de mensen over koeien, dat is niet zo interesant hoor." verzuchte ze. Ze volgde Sebastien zijn blik. Ze dacht hetzelfde; Ze waren alleen.

Sebastien glimlachte. 'Ik denk niet dat ze alleen over koeien vertellen. Ik hoorde dat jullie vooral heel goed zijn in paard rijden enz. Bij ons is alles wat veel telt het maken in de wereld, en als je niks kon kon je ook werkelijk niks en werd je zo behandeld. '

Amberlyn keek hem aan. "Hier kan je genoeg." zei ze met een schuin lachje. "En alleen het paardrijden is leuk, de rest is vreselijk. Ohja, het stiekem uitgaan in de schuur ook nog wel." Ze keek nog eens om haar heen terwijl ze haar vraag stelde; "Heb jij een vriendin? Of vriend?"

Sebastien glimlachte. 'je kan hier inderdaad genoeg, genoeg dromen die je hier uit kan laten komen.' Op De andere vraag die ze stelde schudde hij zijn hoofd. 'Nee ik heb geen relatie. Op dat gebied ben ik nog slechter dan het omschrijven van parijs.'

Amberlyn glimlachte flauw. "Daar was je nog tamelijk goed is, dus ik geloof je niet." Ze haalde een pluk haar voor Sebastien zijn oog weg.