Voetbalveld.

Amberlyn en voetbal, dat waren twee dingen die niet samen gingen. Helaas voor haar verveelde ze haar dood en was ze op het idee om in haar eentje wat balletjes te gaan trappen. Waarschijnlijk zou ze de bal één of twee keer schoppen en daarna vermoeid in het gras gaan liggen, in de hoop dat de zon nog even bleef schijnen.

Sebastien liep wat rond de school om de boel wat te verkennen, het was raar veel alleen te zijn en niks te kennen, maar het wende al snel. Hij glimlachte toen hij het voetbal veldtje zag liggen en liep er na toe, dit deed hem denken aan thuis. Heel even ging hij met zijn hand over het gras en merkte niet veel later een meisje op.

De bal lag op het witte puntje, ergens voor het midden van het doel, zoals het hoorde, tenminste, dat dacht Amberlyn. Ze deed een paar passen naar achter en rende op de bal af. Met een krachtige schop, schopte ze de bal weg. Opgetogen zag ze de bal wegvliegen, maar die opgetogenheid ging al snel weg toen ze zag dat de bal langs het het doel.

Sebastien zag de bal voor hem rollen en raapte hem op. 'Dat was zeker geen slecht schot.' Hij glimlachte en gooide de bal terug naar haar. Het was raar om zo iets zo maar te zeggen, maar goed hij moest toch wat. Hij kon moeilijk nog langer in zijn eentje door brengen. Hij liep dichter naar haar toe en keek om hem heen. Buiten hun was er verder niemand te zien.

Amberlyn moest onbewust glimlachen toen de jongen naar haar toe liep. Haar schot was alle behalve goed. "Ik weet het, ik ben prof voetballer." glimlachte ze. "Kan jij een beetje voetballen? Of ben je iever iemand die de bal in het publiek vangt?"

Sebastien keek haar schuin aan. 'Om eerlijk te zijn geen van beide eigenlijk. Ik voetbal wel eens maar ben er erg slecht in.' Hij glimlachte en legt de bal weer voor haar neer. 'Ik kijk liever na mooie dames dan een bal die heen en weer rolt.'

Amberlyn knikte serieus. "Hmm, daar kan ik je helaas niet mee helpen, ik ben hier alleen om mijn voetbal skills te verbeteren, als dat al mogelijk ik." Ze probeerde haar gezicht neutraal te houden, maar dat mislukte. "Ik ben trouwens Amberlyn." lachte ze.

Sebastien glimlachte en bekeek haar eens goed. 'Ik ben Sebastien.' Hij deed zijn pet af omdat het warm begon te worden en haalde kort een hand door zijn haren heen. 'Ik durf te wedden dat jij ook niet kan voetballen.'

Amberlyn glimlachte terug. "Mooie naam." meende ze. "Nee, niet echt. Ik weet niet eens waarom ik hier eigenlijk ben." Ze ging op het gras zitten en klopte op de grond; Een teken dat Sebastien naast haar kon zitten, als hij dat al wilde. Hij zag er trouwens niet slecht uit.

Sebastien ging naast haar zitten en glimlachte. 'Zo iets dacht ik dus al, maar ik vind het knap van je dat je je horizon toch probeert uit gebreiden.' Even ging hij in een kleermakers zit zitten en staarde omzich heen. 'Trouwens Ikv ind amberlyn wel bij je passen.'

Amberlyn lachte eventjes. "Dankje." zei ze met een glinstering in haar ogen. "Ben jij ook nieuw hier?" Ze haalde haar hand door haar haar heen. Het was één warboel, dus liet ze het maar wat hangen.

Sebastien knikte. 'Ik ben inderdaad nieuw hier, ben hier nu ongeveer iets minder dan 3 weken en ken de boel nog steeds niet.' Hij glimlachte en ging weer recht zitten, hij vond het moeilijk een goeie houding te vinden.

Amberlyn knikte. "Fijn dat ik nu tenminste ook iemand ken nieuw is, ik voelde me echt zo'n newbie bij sommige mensen." Ze glimlachte even en ging op het gras liggen. De zon scheen fel op haar gezicht.

Sebastien glimlachte. 'Ik ken het gevoel, iedereen staart je zo aan. Je ziet allemaal groepjes en niemand die je er tussen laat. Ze lachen je gewoon uit terwijl ze je eigenlijk helemaal niet kennen.'

Amberlyn herkende het gevoel wat Sebastien beschreef. "Of dan vraag je wat en dan staren ze je aan alsof je een alien bent, vreselijk." Ja, dat haatte ze. Ze hield van aandacht, maar wel als mens graag.

Sebastien knikte. 'Ze verklaren je gewoon voor gek, terwijl je gewoon jezelf weg wijs probeert te maken en dat gewoon niet kan zonder vragen.' Ook hij ging op het gras liggen en staarde naar de wolken die bijna niet te zien waren.

"Ach," begon Amberlyn wijs, "wij weten uiteindelijk wel beter." Ze sloot haar ogen en haalde met haar handen het haar uit haar gezicht. "Daarbij komt, dat als we ooit een show hebben of whatever, zij diegene zijn die verbaast zijn."

Sebastien knikte. 'Daar ben ik volkomen mee eens. Je bent niet alleen knap amberlyn maar je hebt ook een goed stel hersenen.' Hij glimlachte en sloot zijn ogen om te genieten van de zon.

Amberlyn opende haar ogen en ging op haar zij liggen, dat ze Sebastien kon zien. Haar ogen bekeken hem nog eens goed. "Ik kan hetzelfde over jou zeggen, weetje?"

Sebastien opende zijn ogen en draaide zijn hoofd zo dat hij haar kon zien. 'En waarom zou je het zelfde over mij zeggen?' Vragend keek hij haar aan. Eigenlijk was hij er wel benieuwd na waarom ze dat vond.

Amberlyn sperde haar ogen verbaasd open. "Je maakt een grapje, toch?" Ze schudde lichtjes haar hoofd. "Je bent niet alleen ontzettend aantrekkelijk, je bent ook iemand waar je fijn mee kan praten."

Sebastien bloosde en wist even niks te zegen. Oke het waar raar om een jongen te zien blozen maar bij Sebastien kwam dat jammer genoeg nog al vaak voor. Hij was niet gewend om complimentjes te krijgen.

Amberlyn glimlachte toen ze Sebastien zag blozen. Het zag er ook gewoon schattig uit. Ze wilde dat aan hem vertellen, maar ze wist niet of hij da wel wilde horen, dus hield ze wijs haar mond.

Sebastien slikte en keek haar aan. 'Ik vind het gewoon moeilijk te geloven, aangezien ik het nooit echt eerder heb gehoord.' Waarom die dat zei wist hij niet, het floepte er gewoon uit.