Sebastien`s slaapkamer.

Sebastien voelde zijn woede opkomen. Er gleed een laaste traan over zijn wang heen. Zijn handen grepen zijn deken vast en werden vuisten. 'Als ik jou was zou ik mijn kamer verlaten.' Hij duwde zichzelf over eind en veegde de laaste traan van zijn wang af. 'Ik laat mij niet door een ene tutje mij de les leren. Jij weet niks over mij, laat staan wat ik je allemaal heb vertelt. En je zou ook nooit iets van me begrijpen.' Hij liet de deken los maar nog steeds waren zijn handen vuisten. De woede was in zijn ogen te lezen.

Bijna angstig deinsde Eleanor achteruit, maar ze liet zich niet kennen. 'Ik laat me niet bedreigen door jou. Ik blijf, net zo lang tot ik je overtuigd heb dat je zonder je vader kan.' zei ze. 'En ik begrijp je wel degelijk! Ik weet hoe je je voelt. Al die tijd dat je mishandeld werd door je vader snakte je alleen maar naar een beetje liefde en goedkeuring. Ik weet hoe dat is, Sebastien.' Nu stonden ook de tranen in Eleanor's ogen. 'En al ken ik je nog maar een avond, het klikte tussen ons en daarom wil ik je helpen om van dit rotgevoel af te komen.'

Sebastien schudde zijn hoofd. 'Laat me met rust, ik ken prima mezelf redden. Ik heb een zwarte band dus ik weet huis wel wat ik doe.' De vuur was nog steeds te lezen in zijn ogen. Nog steeds waren zijn handen als vuisten. Hij kon zich niet ontspannen, alles ging door zijn lichaam aan. Angst, verdriet, en woede. Enigste wat ontbrak was blijdschap maar dat was nu niet van pas.

'Ik weet heus wel dat je jezelf kunt redden, maar een beetje steun is wel handig. Naar wie moet je anders gaan om over je problemen te praten?' Eleanor slikte even en hoopte dat Sebastien haar niet in elkaar zou slaan. Zijn ogen waarschuwde Eleanor voor gevaar, maar ze kon gewoon nog niet weggaan. Ook zij balde haar vuisten. 'Ik wil je alleen maar helpen. Ik ben er voor je.'

Sebastien keek der aan. 'Als jij niet vertrek dan doe ik dat wel zelf.' Hij pakte en vest en trok die aan. Zwijgend pakte hij wat spullen bij elkaar en opende zijn kamer deur.

'Oh, kom op!' zei Eleanor. Het was vooral voor haar zelf bedoeld, ze had het al wéér verpest. En ze bedoelde het nog zo goed! Eleanor zuchtte liep achter Sebastien aan. 'Sebastien,' ze pakte zijn arm. 'Alsjeblieft!'

Sebastien trok zijn arm woest los. 'Ik zei dat je me moest laten, wat snap je daar niet aan.'

'Alles.' Eleanor wist dat ze soms een tikkeltje vervelend was. Oké, ze kon heel erg vervelend zijn. Maar op dit moment kon ze niet opgeven als ze nog vrienden wou zijn met Sebastien. 'Luister naar me! Kunnen we er niet over praten?'

Sebastien maakte weer stevige vuisten van zijn handen. 'niet nu.' Hij liet de deur open staan en liep weg. Hij moest ergens heen om zijn gedachte leeg te maken. Hij had geen zin om in te gaan op de dingen die er konden gebeuren.

Eleanor liep achter hem aan. 'Alsjeblieft, Sebastien!' riep ze naar hem. 'Nu is juist het goede moment. Nu kun je al je woede op mij uiten! Alles beter dan het opkroppen en in huilen uitbarsten. Geloof mij, dat werkt niet. Een stukje lopen helpt misschien voor vanavond, maar morgen voel je je weer kapot.'

Sebastien sloeg zijn vuist naast haar tegen de muur aan. 'Jij moet eens luisteren naar mij als ik je waarschuw, laat mij met rust.'


bleh inpiratieloos

Maakt niet uit, lol.

Eleanor schrok en deinsde achteruit. 'Nee!' schreeuwde ze toen. Haar hart klopte in haar keel en eigenlijk was nu wel het goede moment geweest om weg te rennen, maar dat deed Eleanor niet. Ja, Eleanor kon heel moedig zijn.

Sebastien schudde zijn hoofd, op dit moment was hij blij dat hij zijn handschoenen aan had. Hij trok zijn hand terug en keek er even na. Maar er was niks te zien op zijn hand. 'Laaste keer laat me met rust.'

Opnieuw slikte Eleanor en ze schudde vastberaden haar hoofd. Ze ademde moeilijk en was erg gespannen. Damn, vanmiddag was ze nog zo relaxed..

Sebastien haalde zijn muts uit zijn zak en zette die op. Het leek als of hij in een korte tijd een andere persoon was geworden. Hij sloeg de tas over zijn schouder en draaide zich om. Hij vond dat hij nu maar eens weg moest gaan lopen. Ergens heen waar hij alles kon verwerken en op een rijtje kon zetten.

Eleanor zuchtte en gaf het op, voor nu dan. Ze draaide zich om en liep naar haar oude, vertrouwde torentje toe.

Zullen we ergens anders meeten & dan dat het de volgende dag is? xd

is goed noem een plaats

ehm... ik zoek wel even (:

Give me a sec.

is goed

Ok, ik weet niks. Kunt gij niks verzinnen? xd

Ik maak wel wat volg me maar.

volgen? lol

boomhut