Sebastien`s slaapkamer.

Noah trok zijn wenkbrauw op. 'Maar.. Wat moet je nou zonder neus?' vroeg hij bedenkelijk. 'Dan kan je niks meer ruiken! Denk aan bloemen en.. en versgebakken koekjes!'

Sebastien keek hem aan. 'Er zijn wel ergere dingen op de wereld.' Hij beet hard op zijn lip zo dat die begon te bloeden.

Noah keek hem vragend aan. 'Zoals?' vroeg hij. Hij kreeg wel door dat er iets was.

Sebastien zuchtte. 'Mensen die honger lijden, oorlogen, misbruik, mishandeling, noem het allemaal maar op.'

'Ohja.. dat.' Noah knikte. Hij schaamde zich soms gewoon over hoe zorgeloos hij met dingen omging, behalve zichzelf.

Sebastien sloot zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. de laaste dingen kwamen voor hem zelf nog al hard aan.

Noah keek bezorgd naar Sebastien en drukte zichzelf toen overeind. 'Okay. Kom. Wij gaan iets leuks doen!' zei hij, in een poging om het op te vrolijken.

Sebastien slikte zijn tranen weg en keek noah aan. 'Wat wil je gaan doen?'

'Eeeehm..' Noah dacht even heel diep na. 'Koekjes bakken!' zei hij vrolijk. Na zijn opmerking over de geur van versgebakken koekjes had hij zin in die dingen gekregen. En hij hield sowieso van koken.

Sebastien begon te glimlachen. 'Wat voor koekjes had meneer in gedachte?'

'Chocolaaaa!' Noah was een chocoladeverslaafde. Ijs, koekjes, chocomel, hij hield er allemaal van. Hij trok Sebastien overeind. 'Nou chopchop kleed je aan!'

Sebastien stak zijn tong uit. 'Kijk maar naar je zelf lekker ding.' Hij pakte zijn kleren bij elkaar en trok zo een beetje met tegen zin aan, aan de ene kant leek het hem zo leuk maar aan de andere kant ook weer niet.

Noah keek naar zichzelf. 'Ohja,' zei hij met rode wangen en hij pakte vlug zijn kleren bij elkaar. Hij mopperde even bij het aantrekken van zijn blouse. Er zaten kreukels in.

Sebastien liep naar noah toe en trok zijn blouse recht. 'Als het je zo probleem geeft trek anders maar wat van mij aan. Ik ben misschien iets groter maar zo veel ook weer niet.' Hij glimlachte en maakte zijn broek dicht.

Noah schudde zijn hoofd. 'Nee. Is niet nodig, ik vond deze toch niet meer zo leuk.' Hij hield niet meer zoveel van blauw. Groen was beter! Hij stuntelde wat om in zijn broek te komen en stapte toen in zijn schoenen.

Sebastien glimlachte en trok langzaam zijn t-shirt aan. Het leek als of hij er om deed om alles langzaam te doen. Hij trok zijn sokken aan en vervolgens zijn schoenen en keek noah aan.

Noah pakte zijn pols vast. 'Nou hup snel naar de keuken voor iemand me zo ziet,' zei hij, doelend op zijn haar en verkreukte kleding, en hij trok hem mee naar de keuken waar jij mag beginnen (;

Sebastien had al zijn spullen op de grond neer gegooit, hij kon er niet meer tegen, de tranen bleven over zijn wangen stromen. Waarom had hij het ook gezegt. Hij beet op zijn lip en voelde de bloed stromen. Hij liet zichzelf op zijn bed vallen, terwijl de tranen nog steeds bleven stromen.

Twijfelend stond Eleanor voor zijn deur. Ze had aan de conciërge gevraagd welke kamer van Sebastien was, en nu stond ze er voor. Eleanor wou het goedmaken met hem, het uitpraten. Misschien hielp het als ze vertelde over háár verleden. Al was dat natuurlijk een stuk minder erg, maar ook geen pretje. Ze haalde diep adem en klopte twee keer op de deur.

Sebastien bleef op zijn bed liggen, hij had niet echt zin in iemand. Nog steeds rolde de tranen over zijn wangen heen. Het wou niet stoppen, er schoot te veel van zijn verleden door zijn hoofd door. Alleen was hij vergeten zijn deur dicht te doen, hij zuchtte en probeerde zijn tranen te laten stoppen.

'Sebastien, doe open, ik ben het.' riep Eleanor door de deur heen. Na enkele seconden deed Sebastien de deur nog steeds niet open, dus moest ze maar ongevraagd binnenkomen. Ze wou dit hoe dan ook uitgepraat hebben, dus stormde ze de kamer binnen, en deed meteen de deur achter haar dicht. Eleanor speurde de kamer af naar Sebastien en trof hem aan op zijn bed.

Sebastien hoorde zijn deur open gaan en begon lichtelijk in zichzelf te vloeken. 'Kan je me ook gewoon niet met rust laten.' Hij legde zijn hoofd in zijn deken en probeerde zijn tranen te stoppen. Het leek wel als zijn tranen dat niet wilde en alles als een waterval naar beneden viel.

'Nee.' zei Eleanor vastberaden. Ze liep voorzichtig naar hem toe. 'Het spijt me als ik er voor heb gezorgd dat je verdriet hebt, maar het is beter dat ik het nu weet dan dat ik er na een paar maanden pas achter kom. Als we vrienden willen zijn, wil ik wel eerlijk tegen je kunnen zijn.' Langzaam kwam Eleanor steeds dichterbij tot ze naast zijn bed stond. 'Als je je er beter door voelt, ik heb ook niet zo'n makkelijke jeugd gehad. Ik heb ook veel meegemaakt.'

Sebastien draaide zijn lichaam bij haar weg. Hij had er nu geen behoefte aan om haar aan te kijken, enigste wat hij wou was alleen zijn met zijn verdriet maar waarom liet ze het dan niet toe. Hij had geen zin haar gezeur aan te horen om te luisteren wat er nu weer was. Engiste wat hij wou was alleen zijn.

Eleanor was niet van plan om het op te geven. 'Luister, je kunt nu wel gaan zitten janken om wat er gebeurt is in je verleden, maar dat moet je achter je laten en je moet vooruit kijken.' aarzelend ging Eleanor op de rand van zijn bed zitten, terwijl ze met haar duimen friemelde. 'Natuurlijk kun je verdriet hebben om wat er gebeurt is, maar je wordt er alleen maar ongelukkig van. Mij helpt het altijd om iets te doen te hebben. Zoals schilderen of fotograferen. Jij zou muziek kunnen maken of tekenen. Als je maar niet de hele tijd terug denkt aan die vreselijke tijd.'