Verborgen meertje

Iluna beet op haar lip en keek naar haar handen. "Euhm.. Nou.. Ze zijn overleden.." antwoordde ze, van de spontane Iluna was weinig over wanneer ze het over haar ouders - of een ander deel van haar verleden - had.

Kris wist nooit goed hoe hij met dit soort situaties moest omgaan en durfde Iluna dan ook niet aan te kijken. Zelfs nu merkte hij dat de sfeer opeens compleet veranderde en voelde het alsof elk klein foutje een bom kon doen barsten - of nog erger, haar aan het huilen zou maken. Plots leek ze een totaal anders mens. Uiteindelijk legde Kris voorzichtig zijn arm om haar heen en wreef hij een beetje over haar arm, als een soort troost. 'Sorry,' fluisterde hij vrijwel onhoorbaar. Hij vroeg ook maar niet verder, dat leek hem niet zo verstandig.

Iluna haalde haar schouders op. "Jij kan er niets aan doen, ik sprak zelf m'n mond voorbij." zei ze en ze leunde heel even tegen hem aan. "En jij kan er ook niets doen aan wat er is gebeurd." zei ze en ze beet op haar lip. "Het voelde opzich wel goed op iemand te vertrouwen..."

Kris toverde een kleine glimlach tevoorschijn op zijn gezicht. Het deed hem goed dat ze hem vertrouwde, dat wilde immers zeggen dat hij betrouwbaar overkwam. Je vertelde immers niet elke random stranger dit soort dingen, toch? 'Ik had niet meteen moeten doorvragen.. Maar ik weet in ieder geval zeker dat ze ontzettend trots op je zouden zijn geweest nu,' zei Kris, die zijn woorden ook echt meende. Ze was tenminste zichzelf, en dan ook nog op een goede manier. Niet zoals die meisjes die daarvoor iedereen moesten beledigen.

Iluna glimlachte even naar hem en ze frunnikte aan haar bikinibroekje. "Dat geeft niet. Maar kan ik erop vertrouwen dat jij de enige blijft die dit weet?" vroeg ze en ze beet op de binnenkant van haar wang.

'Ja, natuurlijk,' antwoordde Kris meteen. Hij had zijn mond alweer geopend zonder over zijn woorden na te denken, maar dit keer was hij ook heel zeker van zijn zaak. Zelfs al zou hij het willen doorvertellen, dan wist hij niet eens aan wie. 'Van mij zal niemand iets horen.' Hij wist echter totaal niet wat hij moest zeggen, dus begon hij maar kalmerende liedjes te neuriën. Hij was echt geen held in zingen, maar mensen zouden ook niet van hem weg rennen. En daarbij, het was gewoon goed bedoeld.

Iluna glimlachte even en liet zich op haar rug drijven, wat heerlijk kalmerend werkte - in combinatie met het geneurie van Kris. Ze sloot haar ogen even en genoot van de kamlte van het watervalletje.