Verborgen meertje

'Nee hoor, ik vind het niet eng,' had Kris alweer geroepen voor hij erover na had kunnen denken. 'Samen springen is ook oké.. maar botsen we dan niet tegen elkaar op?' Dat was ook fijn, dan was hij al dood voordat hij het water had kunnen raken. 'Maar ik kan ook wel zelf springen. Straks. Na het zonnen.. enzo.'

"Nee, kijk, zo." zei ze, waarna ze zijn hand vast pakte en hem mee de waterval aftrok terwijl ze sprong. Ze voelde hoe ze het lauw-warme water raakte en liet zijn hand weer los toen ze naar het oppervlak zwom. Ze zwom weg van het diepe water en wachtte tot Kris ook weer boven water kwam.

Kris kreeg opnieuw niet eens de kans om iets tegen Iluna in te brengen. Het ene moment stond hij veilig op de rotsen, het andere moment zweefde hij door de lucht. Niet heel veel later raakte hij opeens het water dat zo ver weg geleken had. Omdat alles zo snel achter elkaar gebeurde, had Kris niet eens eraan gedacht om zijn mond te sluiten voor hij het water raakte, waardoor hij een enorme hoeveelheid water binnenkreeg en uiteindelijk hoestend en proestend weer boven water kwam. Jezus hey, als hij niet door de val was omgekomen dan wel door verstikking.

Iluna keek lachend naar hem en zwom naar hem toe. "Gaat het een beetje?" vroeg ze, een tikkeltje bezorgdheid was duidelijk in haar stem te horen. Ze veegde een los plukje haar voor haar ogen weg en keek hem schuin aan. "Mijn eerste keer vergat ik ook mijn mond dicht te doen en kreeg ik ook water binnen."

'Ik leef nog,' wist Kris met een heleboel moeite naar buiten te krijgen. Toen hij uiteindelijk al het overbodige water uit zijn keel had weggewerkt, veegde hij de tranen weg die over zijn wangen waren gaan lopen en toverde hij een voldane glimlach op zijn gezicht. 'Nou, heb ik dat ook weer meegemaakt,' zei hij trots. Dat moest hij zijn broer maar even gaan vertellen straks, die dacht nog altijd dat Kris niks durfde. Ha.

"En, wat vond je er van?" vroeg ze lachend en ze zwom weer naar de boomstam toe, waarop ze ging zitten. "Voor herhaling vatbaar?" vroeg ze, terwijl ze een grijns op haar gezicht toverde en haar bikinitopje goed trok, die door de sprong ietsjes was verschoven.

'Eh.. misschien ooit,' antwoordde Kris wat twijfelachtig, die nou niet bepaald stond te springen om zichzelf weer van de rand af te gooien. Maar goed, dat hoefde Iluna niet te weten. Hij had zich in ieder geval bewezen door tóch te gaan, ook al was het dan niet geheel vrijwillig. Vanuit zijn ooghoeken zag hij nog net hoe ze haar bikinitopje goed deed, waardoor hij zich serieus af vroeg of ze het expres deed of gewoon niet doorhad dat jongens anders op dat soort dingen reageerden dan meisjes. Maar, opnieuw, ze had geluk dat hij de onschuldigheid zelve was.

Iluna knikte even. "Misschien kom ik je over twintig jaar een keer tegen en ben je dan professioneel cliffdiver." zei ze grinnikend en ze keek even naar het hoogste punt van de waterval. "Want ja, dat is serieus een beroep." voegde ze eraan toe. Geld verdienen met een hobby; niet verkeerd leek het haar.

'Meen je dat?' vroeg Kris verbaasd. Hij kon zich niet voorstellen dat er geld te verdienen viel met dit soort dingen, maar hij was er dan ook totaal niet in thuis. Of ze de waarheid sprak wist hij niet, maar Kris was altijd nogal goedgelovig geweest en het was mogelijk om hem letterlijk zo'n beetje alles wijs te maken. Arme jongen, daar werd zo vaak misbruik van gemaakt.

Iluna knikte. "Voor allemaal stunts, salto's maken van een rots af enzo." antwoordde ze en ze liet zichzelfweer het water in glijden. "Wat zou jij later willen doen voor beroep?" vroeg ze geïnteresseerd, ze was oprecht geïnteresseerd geraakt in de jongeman, maar dat had ze wel vaker.

'Danser,' had Kris al uitgebracht voor hij erover na had kunnen denken. Hij had er echter al gauw spijt van, want de meesten vonden het nou niet bepaald een mannelijk beroep - als ze het al een beroep vonden. Het kon hem dan misschien in het algemeen weinig schelen wat mensen van hem vonden, zijn mannelijkheid was toch heel belangrijk voor hem. 'Ik bedoel eh, advocaat. Ofzo,' verbeterde hij zichzelf. 'En jij?' vroeg hij, ook oprecht nieuwsgierig naar haar toekomstdroom.

Iluna schudde lachend haar hoofd. "Een beetje zoals de Jabbawockeez?" vroeg ze, ze geloofde niet echt dat hij op LA Arts zat om advocaat te worden - die opleiding was er nou eenmaal niet. "Advocaat? No offense, maar dat klinkt echt lame." zei ze lachend en ze liet zich op haar rug drijven.

Kris stond ervan te kijken dat ze advocaat zo verschrikkelijk vond klinken. Hij had altijd het idee dat het juist een beroep was dat meisjes aansprak - wat nog maar eens bewees hoe slecht hij was als het om meisjes ging. Ze scoorde er echter wel punten mee bij hem. Al helemaal omdat ze het niet meteen bestempelde als 'schattig' of wat dan ook. Niet dat het überhaupt ergens op sloeg als mensen zijn dans schattig noemden, want dat was het heus niet. Meisjes kregen dat idee nu eenmaal snel. 'Vergelijkbaar, denk ik.. maar niet helemaal hetzelfde.' Hij besloot om maar gewoon eerlijk te zijn, aangezien liegen bij Iluna blijkbaar sowieso niet veel zin leek te hebben.

Iluna knikte en keek opzij naar hem. "I'm impressed. Ik keek altijd naar America's Best Dance Crew." zei ze, ook haar stem liet duidelijk horen dat ze een beetje onder de indruk was. "Denk je dat je tijd zou kunnen vinden me eens iets te laten zien?" vroeg ze en ze ging weer met haar voeten op de bodem staan.

Kris hoefde over dat antwoord niet lang na te denken. Hoewel hij niet aan elk random persoon liet zien hoe hij kon dansen, vertrouwde hij Iluna wel. Nou ja, vertrouwen was misschien een groot woord, maar hij was er zeker van dat ze hem niet zou uitlachen. Ze leek zelfs behoorlijk geïnteresseerd in zijn dans - iets wat hem behoorlijk opvrolijkte. 'Natuurlijk, ik zal het je wel een keer laten zien als je naar mijn kamer komt,' antwoordde hij. Hij had echter pas later door dat het nogal verkeerd zou kunnen overkomen. 'Ik bedoel, want daar heb ik muziek. Als je een andere plaats weet met muziek is dat ook prima,' voegde hij er vlug nog aan toe.

Iluna knikte. "Ik kom je wel een keer opzoeken dan." zei ze lachend, het leek alsof hij - net zoals zijzelf - vaak eerst iets zei en er dan pas over nadacht. "En, vertel eens wat meer over jezelf." vroeg ze glimlachend, ze vond het wel een interessant, aardig persoon.

'Ik heb niet zoveel te vertellen over mezelf,' antwoordde Kris, die absoluut niet wist wat hij moest vertellen. Hij was behoorlijk slecht in dat soort dingen. 'En daarbij heb ik nog geen antwoord op mijn vraag. Wat wil jij later gaan doen? Als je klaar bent met de opleiding, bedoel ik,' zei hij, hopende dat dat wel zou afleiden.

Iluna dacht even diep na. "Ik weet het niet. Het liefst iets met muziek.." zei ze en ze speelde met het uiteinde van haar vlecht. "Anders misschien basisschool lerares, ik hou van kleine kindjes." zei ze lachend, ze vond kindjes van een jaar of 6 nou eenmaal ontzettend schattig.

Toen hij het woord muziek hoorde was Kris meteen nog net iets nieuwsgieriger dan ervoor. 'Ohja? Wat voor muziek? Speel je een instrument? Wil je zangeres worden? Kun je eens iets laten horen?' De ene vraag volgde de andere op nog voordat Iluna de kans zou hebben te reageren, maar dit soort dingen maakten Kris nu eenmaal enthousiast. En enthousiasme was nou niet bepaald altijd goed bij een jongen als Kris.

Iluna lachte, want voordat ze antwoord kon geven stelde hij al een nieuwe vraag. "Vanalles, ik zing, ja dat wil ik, zodra jij me laat zien hoe je danst, laat ik jou iets horen." antwoordde ze al zijn vragen in één keer en ze veegde een los plukje uit haar ogen.

'Nou dat moet dan maar snel gebeuren,' antwoordde Kris direct weer. Hij was ontzettend nieuwsgierig naar haar zangkunsten. Zou ze goed zijn? Of zou ze het vooral gewoon heel leuk vinden? Ze leek hem wel een type dat echt goed zou zijn in dit soort dingen. Misschien dat ze ooit nog eens samen een soort optreden konden bedenken - want dat zou toch ook moeten gebeuren op een school als deze? Het leek hem in ieder geval heel interessant.

Iluna knikte. "Mee eens." zei ze en ze ging op de waterkant zitten, die grotendeels bestond uit mos en wortels van bomen. "Woon je je hele leven al in een Engelstalig land? Aangezien je Engels erg goed is." vroeg ze aan hem, zijzelf was van naturel een erg nieuwsgierig persoon, daarom werden mensen soms wel eens gek van alle vragen die ze stelde.

'Niet mijn hele leven, maar wel bijna mijn hele leven,' beantwoordde Kris Iluna's vraag. Het was een vraag die hij wel vaker kreeg, maar dat vond hij niet zo erg. Hij was allang blij dat hij niet zo gebrekkig Engels sprak als de meeste Aziaten die nog gewoon in Azië woonden. 'Mijn Engels is ook beter dan mijn Koreaans, aangezien dat alleen bij ons thuis gesproken wordt.' Ook hij hees zichzelf op de waterkant, vlak naar Iluna. 'En jij? Woon jij hier al je hele leven?'

"Ik woon al mijn hele leven in LA, ik ben er ook geboren, maar mijn ouders waren beide Colombiaans." antwoordde ze, nadat ze zich indacht wat ze zojuist has gezegd betrok haar gezicht heel even, maar al snel was haar gezicht neutraal. Ze besefte zich dat ze zojuist iemand - onbewust - een hint had gegeven dat ze - op haar stiefvader na - wees was. Ze hoopte echter dat hij hier niet heel erg op had gelet, want dat zou de sfeer ernstig drukken.

Kris was dan misschien niet de eerste persoon om bepaalde hints te snappen of door te hebben wanneer mensen iets verborgen, maar in dit geval was het overduidelijk, zelfs voor hem. 'Hoe bedoel je, 'waren'? Dan zijn ze toch nog steeds Colombiaans?' vroeg hij. Ook al had hij dan misschien iets door, het was nog steeds Kris, en Kris had er niet eens bij nagedacht dat het misschien kwam omdat ze haar ouders niet meer had.