Middeleeuws café

Iluna beet op haar lip en greep liep op haar tenen zachtjes dichterbij, tot ze struikelde over een bezemsteel - naar haar mening kon dat alleen hààr overkomen - en met zichzelf nog net kon opvangen, om te voorkomen dat haar gezicht vol op de grond terecht kwam, maar haar gezicht lag wel vlak achter de voeten van de kleerkast.

Sebastien staarde kort naar lluna en daarna weer naar de man. Hij probeerde lucht te halen en was blij dat de man hem op de grond smeet. Hij voelde de grond niet maar was wel gelijk bezig om gelijk weer goed lucht te krijgen, nog steeds taarde hij die man aan.

Iluna krabbelde vlug overeind en keek de man met grote, angstige ogen aan. Ze moest toegeven dat ze niet zoveel angst meer had gevoeld sinds ze haar vader voor het laatst zag, ruim een jaar terug.

Sebastien voelde zichzelf duizelig worden, hij mocht niet toe geven had hij daar voor de zwarte band gehaald. Nee het kon gewoon niet. Hij nam een goeie hap adem en maakte vuisten van zijn handen. Met een snelle beweging stond hij op en staarde naar de man. 'Wat was er met mijn vader.'

Iluna's ogen schoten van de kleerkast naar Sebastien en bleven hem aankijken. Een vragende blik teerde in haar ogen, maar ze begreep ook wel, dat hij geen idee was wat er was.

Sebastien staarde naar de man terwijl zijn handen nog steeds vuisten waren. 'Jij hebt je vader voor gelogen jij bent de naam des montagnes helemaal niet waard.' Sebastien beet op zijn lip en keek nog steeds naar de man. 'Ik zou nog steeds niet weten wat u bedoelt.' De man schudde met zijn hoofd en keek hem aan. 'We zijn niet achterlijk.'

Iluna klemde haar kaken op elkaar en keek weer terug naar de kleerkast. "Wees gewoon duidelijk." zei ze, het klonk beter in haar hoofd, bedacht ze zich nadat ze het had uitgesproken, heldhaftiger ook. Nu klonk het als een klein meisje dat een vraag had gesteld aan haar pappie.

Sebastien zag hoe de man een arm uit haalde naar lluna en ging er voor staan. Met zijn armen voor zijn hoofd viel hij de klap voor haar op. Er was geen centje pijn te herkennen aan zijn gezicht, hij was zijn oude ik weer geworden, die ik die steeds moest vechten tegen zijn vader om te over leven, die steeds weer de ene naar de andere klap kreeg. Hij haalde met zijn vuist uit naar de man en keek hem aan. 'Wees geen watje en zeg wat je hier komt doen.'

Iluna keek verbaasd naar Sebastien. Ze legde even zacht een hand op zijn rug en keek van hem naar de man. Ze besloot dat het beter was om haar mond te houden, dat had ze wel gemerkt.

Sebastien haalde zijn hand terug maar hield die niet ver van hem vandaar, de vuur was in zijn ogen te leven. De oude hem was weer op gestaan en had zijn lichaam weer over genomen, sebastien voelde zich weer zo als vroegerm iets wat hij niet wou. Hij slikte en staarde naar de man. 'Ik zie dat jij altijd nog traint Sebastien, Niet slecht voor zijn broekie.' De man haalde wat bloed bij zijn lip weg en keek naar Sebastien. 'Als ik jou was zou ik naar huis gaan.'

Iluna beet op de binnenkant van haar wang en keek naar de rug van Sebastien en daarna weer naar de man. "Zeg gewoon waarover hij dan zou liegen.." zei ze zacht, ze wilde hier geen minuut langer blijven, maar weigerde tegelijkertijd hem achter te laten.

Sebastien deed zijn hoofd iets schuin en staarde naar de man. Ergens schoot hem te binnen hoe de man hete. 'Sjoerd waarom bracht mijn vader jou hier.' Hij liet zijn handen iets ontspannen nu er beelden van vroeger door zijn hoofd flitste. 'Sebastien jij liegt tegen je vader dat je alles heb gemaakt, dat jou leven beter is. Maar ik twijfel het nu ik alles zo zie.' Sebastien beet op zijn lip en staarde naar de grond. 'Kom naar huis jonge.'

Iluna keek naar Sebastien, maar richtte daarna haar blik op de man - die blijkbaar Sjoerd heette. Allerlei gedachtes schoten door haar hoofd, wat als hij terug zou gaan naar Frankrijk? Dan had ze niemand meer waarmee ze alles kon bespreken, omdat er voor zover zij wist, niemand was die zoveel had meegemaakt als hij.

Sebastien schudde zijn hoofd. 'Nee ik weiger mee naar huis te gaan. Jij weet net zo goed als mij sjoerd dat hij me zou killen, en dat mijn moeder een andere kind leuker vind dan haar eigen kind.' Deze keer kwamen er geen tranen en zijn eigen was nog steeds woede te lezen, een woede dat niet weg zou gaan. 'Zeg dat maar tegen me vader sjoerd dat ik niet thuis kom, en dat ik hier gelukkiger ben dan dat ik ooit ben geweest.'

Iluna pakte voorzichtig zijn pols vast. "Kom.." fluisterde ze en ze gaf een klein rukje aan zijn arm, waarna ze een korte blik gaf op Sjoerd. Ze wilde met de seconde meer en meer weg uit het café.

Sebastien draaide zich om naar lluna. 'Ga maar ik kom zo.' Hij glimlachte en staarde sjoerd aan. 'Geef dat maar door, ik snap nog steeds niet dat jij zijn boodschappen jongen bent.'

Iluna knikte even en liep daarna de keuken langzaam uit, terug naar haar schoenen. Maar gerust was ze niet, over het 'achterlaten' van Sebastien, ookal zou zij weinig kunnen doen als hem iets zou overkomen. Ze pakte haar schoenen op en greep naar haar BH, om er haar pakje sigaretten uit te halen, toen ze zich bedacht dat ze die had weggegooid.

Sebastien schudde zijn hoofd en trok zijn kleren recht. 'Je verdient beter Sjoerd dat weet je net zo goed als mij.' Hij opende de klap deuren van de keuken en liep lluna achter na. 'Hij komt nog wel terug ben ik bang.'

"Zullen we dan ergens gaan wandelen?" stelde ze voor en ze liep naar de deur van het café, ditmaal had ze voorzichtig zijn hand vast gepakt, om hem niet weer kwijt te raken.

Sebastien glimlachte. 'Is goed ik volg je wel.' Hij trok zijn handschoenen recht en liep haar achter na.

jij mag beginnen XD