Plaats hier een stukje waar je trots op bent.

Ja, plaats hier dus een stukje wat je ooit geschreven hebt, waar je heel erg trots op bent, haha. Dat kan over van alles gaan, verzin zelf maar wat.

Stukje waar ik zelf heel trots op ben:
Het was stil. Stil, op een plek waar normaal allerlei geluiden elkaar kruisen. Ieder spiertje in haar lichaam, iedere gedachte in haar brein, wist dat er hier iets gaande was. Ze wist niet wat.. ze wist niet waarom.. en diep van binnen wou ze het niet weten ook. Maar ze moest het weten. Voorzichtig zette ze een paar stapjes, haar hakken weerklonken door het stille huis, terwijl ze naar de trap liep. Ze hield haar adem in, en zette de eerste stap. In haar hoofd speelden zich allerlei gedachten, gedachten waardoor ze overwoog zich om te draaien en dit huis gillend uit te rennen. Maar ze negeerde die gedachten, en hield zich vast aan de hoop dat er eigenlijk helemaal niks aan de hand was. Dat ze boven kwam en ze niks vreselijks aan zou treffen. Ze wist eigenlijk al dat het niet waar was, maar op dit moment was dat het enige wat haar overtuigde om die trap op te lopen. Ze zette nog een paar stappen. En nog een paar. Net zolang totdat ze helemaal bovenaan de trap stond, en voor een grote deur stond. Ze reikte met haar hand naar de klink, en trok er voorzichtig aan. De deur maakte een hard, krakend geluid, wat het meisje alleen maar meer beangstigde. Ze slikte een brok in haar keel door, en zette een stap in een grote slaapkamer. En daar, in de hoek lag iets.. iets wat haar gedachten bevestigde. Haar ergste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. De tranen begonnen te stromen, en ze zakte door haar knieën. ''Nee...'' zei ze tegen zichzelf. ''Dit kan niet waar zijn.. DIT KAN NIET WAAR ZIJN! NEE!'' ze kroop snel naar de hoek, en greep de hand van een lichaam, een dood lichaam.

Deze had ik ook ingezonden om mee te mogen doen bij LA Arts

Daar zat hij dan. Hij had het uitgemaakt met zijn vriendin en z’n moeder riep dat hij terug naar binnen moest komen. “Harry, kom naar binnen, zo vat je nog kou!” riep ze, maar het drong niet tot hem door. Hij stapte stevig door, hij wilde even bij geen mens in de buurt zijn. Hij moest de gebeurtenis kunnen verwerken. Ze was vreemd gegaan, Kayleigh was vreemd gegaan. Hij had haar vertrouwd, maar ze deed hem dit aan. Hij voelde hoe de wind tegen zijn gezicht sloeg en de hagelstenen striemen over zijn wangen trokken. Door de regendruppels vielen de dikke tranen die langs zijn gezicht streken niet op. Overal waaiden schuttingen om en rivieren traden buiten hun oevers. Hij kon nog maar net blijven staan. Met moeite klom hij de dijk op. Hij zag de zee er tegenaan slaan en zich weer terug laten drijven. De zee leek net zo woest als hijzelf. Hij voelde zich verraden. Zijn beste vriend nog wel. Hij had van hen beide gehouden, en nu kon hij hen niet meer aankijken zonder misselijk te worden. De zee leek hem te roepen. Hij sloot zijn ogen. “Zou ik..?” mompelde hij en hij opende z’n ogen weer. “Wat moet dat moet.” Zei hij en hij dook het ijskoude water in, niet wetende wat hem daar te wachten stond.


DAMN, hier ben ik écht trots op, lol

Het is ook heel mooi (:

Even kijken hoor HAAHAHA, ik heb nu 1.2.3 niet een stukje waar ik nou echt megatrots op ben xd