Noah's bedroom.

Where the magic happens /wbw

Ja, simpel, maar Noah houdt van simpel. En Noah houdt van netjes en overzichtelijk. En groen. Groen is zijn lievelingskleur.

Ik dacht meteen aan seks toen ik magie las AHAHAHA

Dat was ook de bedoeling AHAHAHA!

AHHAHAHAHA wij gaan dus sws meeten

Zeker!

Yeahhhhh

Lol, ik weet nu al wat julle gaan doen als jullie gaan meeten ^_^

Monopoly, doh.

Noah was bezig met zijn spullen uitpakken. Alles uit zijn koffer halen, opnieuw opvouwen en in de lades van zijn kast leggen. Alles ook netjes georganiseerd en op kleur. Hij ging, voor een jongen, iets té goed met zijn kleding om. Hij was al drie kwartier bezig en had nog een berg aan kelding op zijn bed liggen.

Stapje voor stapje liep Amberlyn verder de gang op. Dit was de jongensafdeling en ze had geen idee of ze hier eigenlijk wel mocht zijn. Haar hakken klikte vrolijk op de vloer. Wat kwam ze hier eigenlijk doen? Doelloos rondlopen? Ze liep naar de dichtsbijzijnde deur en klopte aan.

Noah keek op van zijn roodgeruitte blouse toen hij geklop op de deur hoorde. Hij legde het ding, voorzichtig, terug op zijn bed en ging opendoen. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen toen hij een meisje voor zijn neus zag staan. Dit was toch de jongensafdeling? 'Euh.. hoi?'

Amberlyn glimlachte lichtjes bij het zien van het verbaasde gezicht van de jongen voor haar. "Hee." zei ze glimalachend. Haar ogen namen de jongen voor haar op. "Ik dacht, ik kom even op bezoek."

Noah glimlachte lichjes naar het meisje, omdat zij ook glimlachte. 'Nou eh.. Kom binnen?' Hij keek naar de berg kleding op zijn bed en kreeg direct een rood hoofd. Shit. Zijn kamer leek wel een slagveld, voor hem tenminste, want voor iemand anders zou het gewoon uitzien als netjes opgevouwde kleding, op een bed.

Amberlyn haar glimlach werd vanzelf groter. Haar blik ging nieuwschierig naar het bed dat in de kamer stond. Ze verwachte iets ergs te zien, na zijn reactie toen hij op zijn bed keek, maar ze zag niks ergs. Ze liet haar blik rondgaan door zijn kamer en liep langzaam naar het midden toe. "Ik ben trouwens Amberlyn." Ze draaide zich om, zodat ze de jongen kon aankijken.

Noah propte heel vlug de kleding in zijn kast, dat zou hij later wel opruimen, toen hij haar blik erheen zag gaan. Hij was gewoon heel netjes, oké? 'Noah,' zei hij toen ze zich had voorgesteld. 'Mooie naam, trouwens, apart.'

Amberlyn haalde een hand door haar haren heen. "Merci, ik vind jou naam trouwens ook mooi. Noah." zei ze, zijn naam proevend op haar tong. "Je kamer is trouwens geweldig, zo open en opgeruimd. Sowieso al netter dan mijn kamer." Ze lachde even.

Noah glimlachte breed. 'Bedankt! Ik kan er niet tegen als er troep ligt.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet waarom, word er gewoon gek van.' Was dat raar? Nee toch? Zijn moeder was er altijd blij mee dat hij zo netjes was!

Amberlyn keek Noah zijn kamer nog eens rond. "Mijn moeder had dat vroeger ook, ik vond het altijd vreselijk als ze achter me aan liep en mijn spullen opruimde. Nu mis ik haar." gaf ze toe. Nu ze zelf haar troep moest opruimen was haar leven een stuk ingewikkelder geworden. Na, ingewikkelder? Ze moest meer dingen doen.

Noah lachte eventjes. 'Daar had mijn moeder nou nooit last van.' Hij ging op de rand van zijn bed zitten en klopte naast hem, als teken dat Amberlyn er best bij mocht komen zitten. 'Anyway, wat brengt jou naar de jongensafdeling?'

Amberlyn was blij dat ze even mocht gaan zitten, haar schoenen waren dan misschien wel mooi en hoog, ze deden pijn al de pest. "Ach, je kent het wel. Ik was hopeloos opzoek naar wat avontuur en toen dacht ik eens stout te doen." Ze lachde en ging met haar benen over elkaar ziten. Haar voeten raakte de grond niet dus kon ze mooi met haar benen zwaaien.

Noah lachte en knikte. 'Ja, ik ken het gevoel.' Hij keek geïnteresseerd naar haar schoenen. Hij kreeg al hoogtevrees als hij die hakken zag. Dat moest toch vreselijke pijn doen? Dat vroeg hij dan ook. 'Doen die geen pijn?' Hij kreeg gewoon medelijden met haar voeten.

Amberlyn keek naar haar voeten. "Ja, vreselijk." zei ze met een glimlachje. "Maar zonder deze schoenen ben ik een lilliputter." Ze droeg deze schoenen nooit, maar ze kon moeilijk haar eerste week als een lilliputter mensen leren kennen. Dan deden mensen op één of andere manier anders tegen haar.

'Liever klein dan half dood door voetpijn, vind ik dan.' Noah glimlachte. 'En hey, ik ben ook klein en ik kan nieteens hakken dragen! Nouja, zou raar uitzien.' Hij moest maar genoegen nemen met zijn 1 meter 75.

Amberlyn begon hard te lachen."Zonder hakken ben ik 1 meter 63. Dan heb ik toch liever pijn." Ze keek weer naar haar schoenen. "Ze zijn nog best mooi hoor." lachje ze. Ze wist nog goed hoe de kinderen haar noemde toen ze nog geen hakken droeg. Klein duimpje, want ze was klein en mollig.

Noah keek naar de schoenen en knikte. 'Ze zijn wel mooi, ja!' Oké, dat kwam er heel gay uit. Noah hield echter wel van schoenen, ze waren leuk! En shoppen, vond ie ook leuk. Hij stak zijn eigen schoen, rode vans, naar boven. 'Prachtig toch?'