De Rivier

Een rivier in het midden van het bos. Er zijn hier veel dieren zoals bevers en herten, en het is een fijn plekje om te vissen. 'S nachts lijkt het water wel te schitteren en dan zie je je weerspiegeling het helderst in het licht van de maan en de sterren.

Door de takken van de bomen door ving Eleanor al een glimp op van de rivier. De sterren schenen op het water, wat glinsterde als nooit te voren. Eleanor ging over in looppas en schoof wat takken aan de kant, zodat ze uiteindelijk naast de rivier stond. 'Dit is het.' zei ze tegen Sebastien. 'Is het niet mooi?' zei ze. Haar ogen glinsterden van geluk, dit was echt de mooiste plek op aarde. Opnieuw schopte ze haar slippers uit en gooide haar tas aan de kant, waarna ze op een van de stenen sprong, over op de andere, daarna nog een, tot ze aan de over kant was. Daar ging ze in het gras zitten en keek naar Sebastien.

Sebastien kwam op de plek en keek haar verbaast na. Deze plek was echt prachtig, maar hoe ze bewoog, het was allemaal zo soepel. Hij glimlachte en legde zijn spullen ook weg om haar beter te kunnen volgen. Toen hij ook op de plek was aan gekomen keek hij haar aan. 'Hoe kom je bij deze plek?'

'Ik ging een keer met m'n zusje wandelen in het bos, toen we op deze plek stuitten.' antwoordde Eleanor. 'Ik ben daarna nog heel vaak samen met haar terug gekomen, maar dit is de eerste keer in tijden dat ik hier weer kom.' Met een glimlach op haar gezicht keek Eleanor rond. Ze had zoveel herinneringen aan deze plek.. Samen met haar zusje ging ze heel vaak vissen en in bomen klimmen. Heerlijk was dat. Eleanor sloeg bedroefd haar ogen neer, die tijden waren nu voorbij.

Sebastien besloot maar niet te vragen waarom ze samen hier niet meer kwamen. Hij had niet zo zien iemand verdriet aan te doen om over het verleden te praten dus hield hij het liever zo. Kort legde hij zijn hand op haar schouder en glimlachte. 'Wat een geluk dat je dit ondekt hebt, het is allemaal zo prachtig.'

Eleanor kreeg weer een lach op haar gezicht. 'Ik weet het...' Het water zag er zo heerlijk uit, en buiten was het niet bepaald koud. Met een ruk stond Eleanor op en begon haar kleren uit te trekken, tot dat ze alleen nog in haar bh en haar korte broekje stond, maar koud had ze het niet. Totaal niet, zelfs. Voorzichtig liep ze naar de rivier toe en stak haar teen erin. Het water voelde heerlijk, lauw aan. Ze liep verder langs de rivier, tot die uitmondde in een groot meer, waar ze meteen in dook. Een paar seconden later kwam Eleanor weer boven water. 'Kom je er bij? Het water is heerlijk!'

Sebastien glimlachte en trok zijn schoenen en t-shirt uit. 'Alleen omdat jij het bent.' Hij legde zijn spullen op een droge plek neer en liet voetje voor voetje richting het water. Toen hij het water voelde werd zijn glimlachte nog breder het voelde lekker aan.

Terwijl Sebastien zijn kleren uittrok, ging Eleanor nog eens koppie onder. Het heerlijke water voelde koel aan tegen haar lichaam, maar nog altijd had ze het niet koud. Soepel zwom ze verder naar onderen, tot ze geen adem meer had en wel weer naar boven móést zwemmen. Eenmaal boven water hapte ze naar lucht en keek naar Sebastien, die nu net het water voelde. 'Kom dan, slome!' gilde ze naar hem.

Sebastien gebaarde dat ze rustig moest doen. 'Ik kom heus wel, van lekker water moet je dan ook genieten he.' Hij glimlachte en liep verder het water in. Het water was nu tot zijn middel. Heel even ging hij kopje onder en toen hij weer boven was schudde hij zijn natte haren heen en weer.

Eleanor grinnikte en deed een achterover koprol. Toen ze weer boven water kwam was Sebastien nergens te bekennen. Ze fronste enkele seconden, maar even later kwam hij al weer boven water, waarna Eleanor's frons verdween. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze ging op haar rug in het water liggen, terwijl ze naar de sterren keek.

Sebastien glimlachte en voelde hoe de druppels over zijn lichaam liepen. Hoe de zon de druppels op zijn huid liet verdrogen. Hij haalde een hand door zijn natte haren heen en bekeek haar even. Ze leek zo vredig in het water te liggen. Hij dook nog eens onder water, daar voelde hij zich thuis. Als of hij thuis hoorde in het water dat het daar veilig was en nergens. Hij kwam weer boven toen hij lucht te kort kwam en zuchtte.

Na een tijdje de sterren te hebben bestudeerd ging Eleanor weer 'recht' zwemmen, naar Sebastien toe. 'Dus, je houdt van tekenen? Heb je nog meer hobby's?' vroeg ze, terwijl ze om hem heen zwom.

Sebastien schudde opnieuw zijn natte haren heen en weer en bekeek haar in het maanlicht, ze was net een water elf. Hij moest lachen om zich zelf dat hij haar vraag maar half hoorde. Heb je nog meer hobby`s. Hij dacht even na hoe hij het precies kon vertellen. 'Ik speel muziek, schilderen en hou van lezen en schrijven. En jij?'

'Klinkt goed.' zei Eleanor. Bij zijn volgende vraag hoefde hij niet lang na te denken. 'Schilderen en fotograferen, mijn passies. Daardoor ben ik ook aangenomen op LA Arts.' antwoordde ze. Opnieuw ging ze onderwater, waar ze bewoog als een zeemeermin, op het ritme van het water. Enkele seconden later kwam ze al weer boven water, vlak voor Sebastien. 'Boe.' grijnsde ze.

Sebastien schok niet van haar en keek haar aan. 'Daar is heel wat meer voor nodig.' Hij glimlachte. 'Ik ben om meerdere redenen hier aan genomen.'Hij zuchtte en beet op zijn lip. stome vader dat die had.

Eleanor zuchtte teleurgesteld en zwom op haar rug weer verder. 'Hoe bedoel je?' vroeg ze. Een frons verscheen op haar gezicht, de tweede al vandaag.

Sebastien ging ook op zijn rug liggen. 'Ik kan veel dingen, zo als muziek breed en schilderen en tekenen dus meerdere dingen.' Meer zei die niet.

'Ja, dat zei je net al...' Op de een of andere manier kreeg Eleanor het gevoel dat er meer achter zat. Ze voelde aan dat Sebastien zich nogal ongemakkelijk voelde. Voorzichtig ging ze weer 'recht' zwemmen, en weer naar hem toe. 'Volgens mij bedoelde je iets anders.' zei ze.

Sebastien trok zijn wenkbrauw op en ging staan in het water. 'Wat zou ik anders moeten bedoelen, dat zijn toch meer de redenen waarom je aan genomen word.'

Geschrokken deinsde Eleanor achteruit. 'Ik vroeg het alleen maar.' zei ze, terwijl ze gebaarde dat hij rustig moest doen. Ook zij trok een wenkbrauw omhoog. 'Als je het me niet wilt vertellen, kun je het zeggen. Maar wees alsjeblieft eerlijk tegen me. Anders kan ik net zo goed weggaan.'

Sebastien keek haar aan. 'het ligt gewoon wat gevoelig oke, het komt wel met de tijd. Maar jammer genoeg staan sommige dingen gewoon met elkaar in verbinding ook al wil je dat niet.'

Eleanor vond het geen leuk antwoord, maar ze besloot het maar te laten gaan. Ze had geen zin om met ruzie uit elkaar te gaan. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze zich bedacht dat ze maar beter terug naar school konden gaan. 'We moeten maar weer terug, of niet?' zuchtte ze.

Sebastien keek der aan. 'Als je het zo graag wil weten moet je dat gewoon zegge en niet vervelend gaan zuchtte.' Hij was even iets geiriteerd. 'maar als jij graag terug wil prima.'

'Ik wil het zo graag weten.' zei Eleanor. Hé, als hij het zo ging spelen, kon zij net zo goed die kant op gaan. 'En ik zuchtte niet daarom. Ik zuchtte omdat ik het jammer vond dat het al weer tijd was om te gaan.' vervolgde ze.

Sebastien rolde kort met zijn ogen. 'Als je het zo graag wil weten, ik ben het gewoon spuug zat dat me vader alles bepaald wat goed voor me is. Daarom ben ik ook hier.'