Het bospad

Mirre liep over het bospad met haar enorme camera op zoek naar verborgen stille plekjes, die ze dan kon fotograferen. Ze wilde al die foto's ophangen in haar kamer, maar ze had de tijd nog niet gevonden om een selectie van foto's te maken en ze op te sturen naar een fotowinkel....

Sebastien zat bij het water met een tekenblok in zijn hande en staarde voor zich. De af gelopen dagen dat hij mensen had ontmoet hadden hem erg veward iedereen was zo anders. Hij beet op zijn lip en tikte met zijn potlood tegen zijn wang aan en keek omzich heen. Waarom kon hij geen inpiratie op doen om wat te gaan tekenen.

Een jongen, zat eenzaam en alleen aan het water, een potlood tikte tegen zijn wang aan, wat erop wees dat hij zocht naar iets,.. inspiratie hoogstwaarschijnlijk.. Ze herkende het wel, het zoeken naar inspiratie, dat was de reden dat ze nooit tekende. Ze kon het wel, niet perfect, prachtig op bijzonder goed, maar gewoon normaal. De enige reden dat ze het bijna nooit deed, was het feit dat ze nooit wist wat ze tekenen moest.... Ze zakte door haar knieën en maakte een foto van de jongen, met het meer, die de meeste ruimte in nam van de foto. Ze maakte eigenlijk nooit foto's van mensen, maar vandaag dus wel... Ze liep op de jongen af en ging naast hem zitten en keek naar het lege vel papier. "Inspiratie nodig?"

Sebastien schok van een stem en draaide zijn hoofd om te zien waar het vandaan kwam. Hij keek toen hij het meisje zag en glimlachte naar haar. 'Ik heb inderdaad inspiratie nodig.' Hij zuchtte en legde de spullen die hij vast had naast hem neer. 'Ik zie dat je fotos maakt?'

"Inderdaad, ik zie dat jij tekent" grijnsde ze. Het was een flauwe opmerking, maar zo eentje die er gewoon eventjes uit moest, na zo'n opmerking van hem. "Totaal ideeloos, of ergens toch wel een ideetje, maar weet je niet hoe je het moet uitwerken?"

Sebastien keek haar aan, en klopte op de grond naast hem. 'Ik hou me niet altijd bezig met tekenen, vandaar dat ik soms niet weet wat ik moet tekenen, want ik hou me ook veel bezig met muziek.' Hij glimlachte en keek naar het water. 'Ik ben trouwens Sebastien.'

(ik zit al naast je ;P)



Wat voor muziekinstrument zou hij bespelen? Zelf zou ze er ook wel eentje willen leren bespelen, maar het was er nooit van gekomen... Oh hij stelt zich voor. Dat was niet haar beste punt, laatst was ze zich ook al vergeten voor te stellen. Ze nam zich voor dat nu niet te doen.... Hoe zij hij ook al weer hoe hij heette?..... "Ik ben Mirre,... wat voor muziek bedoel je?" vroeg ze nieuwsgierig.

Sebastien keek haar lachen aan. 'Ik bedoel van alles eigenlijk, en aangenaam kennis te maken mirre.' Hij keek naar het water en glimlachte kort.

Ik ben blond XD

"Nee, leg uit, wat voor muziek instrument, of zing je?.. Ik ben niet zo into de muziek, dus ik weet er ook niet zo veel vanaf".... Zijn papier was nog steeds wit. Ze was benieuwd hoe hij tekende, goed, of bovengemiddeld, bijzonder of heel normaal....

Sebastien keek haar aan. 'Ik speel elk instrument die er bestaat, en zing af toe.' Hij glimlachte en sloeg de boek dicht.

"Dat kan niet!" ze kon het gewoon niet geloven... Elk instrument? Nee... Dat bestond niet. "Speel je trompet?"

Sebastien knikte. 'Jeb dat speel ik.' Hij glimlachte en stopte alles in een tas die naast hem lag.

" en piano?" was haar volgende vraag...

Sebastien antwoorde opnieuw. 'Jeb dat speel ik heel goed zelfs.'

"En gitaar?" vervolgde ze haar opsomming,...

Sebastien knikte. 'Dat is mijn lievelings intrument.'

"Klarinet?" dit was een vaag instrument wat ze nog nooit had gezien, eentje die niet zo bekend was, zou het.....

Sebastien knikte. 'Ook die, hij is wat moeilijk maar als nog.'

"En drums, dwarsfluit, viool en saxofoon?" ..... Dit kon niet, hij kon niet alles kunnen, dat was gewoon onmogelijk..

Sebastien glimlachte. 'Drum is makkelijk,dwarsfluit heb ik wel eens gespeeld maar laaste tijd niet echt meer. Viool ben ik nog steeds aan het oefenen, en saxofaan is saai maar kan het wel.' Hij tikte met zijn vingers op de grond en keek haar aan. 'En nu zou je je zelf af vragen hoe dat komt?'

Ze schudde haar hoofd. Nee, dat vroeg ze zich niet af. "Nee, ik vraag me nog steeds af hoe dat kan,... of dat eigenlijk wel kan"...

Sebastien staarde naar het water voor zich uit en pakte een steentje in zijn hand. 'Het is mogelijk als je een vader hebt, die zelf in een band speelt en een beroemde gitaarrist is, en wil dat zijn zoon alles gewoon kan. Ben als klein kind al gedrilt om dingen te kunnen.' Hij beet op zijn lip en gooide het steentje in het water, even keek hij naar de kringen die van de steen af kwamen en zuchtte.

Door het steentje wat hij in het water gooide werd ze afgeleid. Ze vergat spontaan wat hij zojuist verteld had en moest denken aan het verhaal van het eikeltje. Het was een raar verhaal en ze had de betekenis nooit helemaal begrepen, maar het was wel een verhaal dat was blijven hangen. Het ging over een eikeltje dat aan een boom hing en zich kon spiegelen in het water van de regen, daarom vond hij het zo fijn als het regende, want dan kon hij zichzelf zien. Uiteindelijk viel het eikeltje van de boom en groeide zelf uit tot een nieuwe eikeltjesboom. Op een dag regende het zo hard dat er een enorme plas rond hem vormde. Het eikeltje wat geen eikeltje meer was keek naar zichzelf in het water, net zolang tot het water weg was...... Ze moest er opnieuw over na denken, ze begreep de betekenis niet,.... Was er eigenlijk wel een betekenis... Ze staarde, verdiept in haar gedachten, naar het punt waar Sebastien zojuist de steen had gegooid...

Sebastien kwam uit zijn gedachte en keek om zich heen, door het moment naar het water te staren was hij even vergeten waar die was. HIj merkte ook op dat mirre die naast hem zat ook in haar gedachte was verzonken en glimlachte er om. 'Ik denk dat jij geen woord heb verstaan van wat ik zei.' Hij haalde een hand door zijn haren heen en zuchtte opnieuw.