Starbucks.

Melgior liet uit beleefdheid zijn iPhone terug in zijn broekzak glijden en glimlachte even. Hij stak zijn hand even naar haar uit. 'Aangenaam dan maar' Zei hij met een knipoogje en een glimlach.

Eleanor lachte vriendelijk terug en schudde zijn hand. 'Maar... Wat is je naam?' vroeg ze, en grinnikte zachtjes. Honderden vragen kwamen opeens in haar op. Wat was zijn talent dan? In welk jaar zat hij? Maar ze wist dat ze daar later wel achter zou komen.

Melgior glimlachtte. 'Melgior' Zei hij en hij nam nog een slokje van zijn ice coffee waarna hij even naar haar keek.

Melgior, ongewone naam, maar het had iets speciaals. En het paste precies bij de jongen die de naam draagde. 'En wat is jou talent, Melgior?' vroeg Eleanor geïnteresseerd. Nu had ze ook de kans om hem van dichtbij te bekijken, and it looked good.

Melgior lachtte even en ontblootte zijn tanden daarbij. 'Piano spelen, gitaar, over het algemeen gewoon muzikaal zijn.' zei hij waarna hij haar even aan keek. 'En wat is het talent van deze mooie dame?'

Eleanor voelde dat ze bloosde en ze kon een glimlach niet onderdrukken. 'Ik ben dol op schilderen, tekenen, fotograferen doe ik ook af en toe, eigenlijk nogal kunstzinnig.' antwoordde ze toen. 'Zing je ook?' vroeg ze toen, aangezien hij in het muzikale wereldje zat leek haar dat wel gepast.

Melgior knikte geïnteresseerd. 'Hmm.. Mijn zang stem is niet geweldig, zeker niet verkeerd maar gewoon niet zang carrière goed, vind ik zelf. Helaas' zei hij en hij glimlachtte even naar haar.

'Vind je zelf. Heb je het ooit aan iemand laten horen?' vroeg Eleanor. Ze kreeg licht het gevoel dat ze een beetje te veel vragen stelde, maar dat kon haar niet zo veel, of eigenlijk niets, schelen. Ze was erg geïnteresseerd in deze jongen, al wist ze niet precies waarom.

Melgior lachte. 'Wel, anders zou ik wel een zang carrière hebben niet waar?' Zei hij vriendelijk en hij haalde even een hand door zijn haar heen. 'Kom je erbij zitten?'

Eleanor knikte en ging naast hem zitten. 'In welk jaar zit je? Sorry, trouwens, dat ik zo veel vragen stel. Ik ben gewoon nieuwsgierig.' zei Eleanor. Ze had geen idee waarom ze zo eerlijk tegen hem was. Blijkbaar voelde ze zich wat beter op haar gemak bij hem, zo ging het altijd bij haar. Eerst de kat uit de boom kijken en dan durfde ze ineens veel meer te zeggen.

Melgior lachte en ontblootte hierbij zijn tanden. 'Ik zit hier al een tijdje.' Zei hij uiteindelijk, waarna hij oversprong op hoe oud hij was. 'Ik ben overigens achtien, en jij?' Vroeg hij en hij nam nog een slok.

Toen Melgior lachte kon Eleanor het niet laten om ook te lachen. 'Zeventien,' beantwoordde ze toen zijn vraag. 'Maar ik zit nu pas in het tweede jaar.' Eleanor haalde een hand door d'r haren, terwijl ze hem nog steeds aankeek.

Melgior knikte en wou nog een slokje nemen toen hij zich realiseerde dat hij al op was. Hij gooide hem in de prullenbak langs zich. Hij had eigenlijk niet zo heel veel reden om te blijven, toch was hij niet vanplan weg te gaan. 'Wat is jou passie eigenlijk?' vroeg hij toen met een glimlach.

Daar hoefde ze niet te lang over na te denken. 'Schilderen, natuurlijk. En tekenen, daar ben ik dol op. Fotograferen ook...' zei ze, terwijl een glimlachje haar lippen sierde. 'Dat zijn dus ook mijn talenten. En jouw passie? Muziek, neem ik aan?'

Melgior knikte als antwoord, dat had ze goed geraden. Hij glimlachte even. 'Wat voor kunst houd je van?' Vroeg hij toen nieuwschierig.

'Realistisch. Van moderne kunst moet ik niets hebben.' beantwoordde Eleanor zijn vraag. Ze tekende graag dingen of mensen na, voor landschappen. Daar was ze ook wat makkelijker mee klaar. Als het om mensen ging duurde het nogal lang om hun gezichtsuitdrukkig perfect te krijgen. Maar als ze de gene die ze natekende knap vond deed ze er echt haar best voor.

Melgior knikte even lachend en geïnteresseerd. 'Al eens een zelf portret gemaakt?' Vroeg hij toen. Hij vond het vreselijk interessant hoe ieder zijn eigen verhaal en mening over dingen had, en hier ook altijd naar opzoek. Nieuwe ervaringen en meningen, toch trok hij het zich niets aan wat mensen van hem vonden als het op hem zelf aan kwam.

'Nee. Misschien dat ik het ooit nog eens ga doen.' antwoordde Eleanor. Ze praatte niet graag over zich zelf, maar kunst was toch wat anders en daar had ze het juist gráág over. 'En jij dan. Schrijf je ook liedjes?'

Melgior knikte. 'Zou je moeten doen.' Zei hij met een glimlach waarna hij zijn schouders op haalde. 'Zo af en toe, ik heb er wel een hoop maar ben ze nooit met omgeving gedeeld.'

'Ik zou ze graag eens willen horen.' zei Eleanor. 'Wacht, ik heb een idee. Wat nou als ik jou mijn kunst laat zien, dan laat jij je muziek horen.' Het was een goede overeenkomst, vond Eleanor. Zelf liet ze niet vaak haar kunst zien. Af en toe wel eens, ze had laatst nog een tekening laten zien aan een jongen, maar niet haar bijzondere kunst. Niet de kunst die écht wat voor haar betekende. Het zou ook niet zo makkelijk worden om dat te laten zien, maar om Melgior's muziek te horen zou ze dat er wel voor over hebben.

Even fronsde Melgior bedenkelijk, waarna hij uiteindelijk knikte en toe gaf, het kon geen kwaad. 'Eerst jou kunst.' Zei hij als een soort van ja en mede bevestiging op zijn knikje.

Meteen stond Eleanor op. 'Op naar mijn kamer, dan maar.' Ze greep haar tas en liep al naar de deur toe, toen ze zich bedacht dat Melgior dan wel mee moest gaan. Dus draaide ze zich met een ruk om. 'Kom je?'

Melgior knikte en kwam achter haar aangelopen.


-GONE.

Ik ben begonnen - Eleanor's Torentje