De hal

Sebastien knikte. 'Ik hoorde dat het daar ook prachtig. Het land van de kabouters.' Hij glimlachte en ging weer naast hem lopen. 'PArijs heeft inderdaad zijn goeie kanten, maar dat heeft elk land en stad toch wel?'

Noah knikte lachend. 'Stiekem ben ik er ook een,' zei hij, doelend op zijn 1 meter
75. 'En ja, het is wel mooi, als je van groen houdt. En noem me stereotype, maar groen is mijn lievelingskleur.' Hij glimlachte vrolijk.

Sebastien glimlachte. 'Ik neem je ook niks kwalijk waar je ook van houd, ik vind dat je mensen gewoon moet nemen zo als ze zijn.' Hij bleef stil staan en keek omzich heen. 'Waar zijn we nu? '

Noah glimlachte en knikte. Hij keek ook even om zich heen bij die vraag. 'Oh, we zijn er bijna.' Hij kreeg even het gevoel alsof Sebastien van hem af wilde, vandaar dat zijn stem wat moeilijk klonk.

Sebastien keek hem lachend aan. 'Maak ik je soms zenuwachtig?' Hij deed een stap dichter bij hem en wachtte op een antwoord, zijn gevoel zei van wel maar er kan natuurlijk altijd wat anders aan de hand zijn.

Noah voelde de kleur zijn wangen weer overnemen toen hij dichterbij kwam staan. Waarom had hij dan ook zo'n bleke huid waarop je alles zo goed kon zien!? 'Eh.. Nee hoor!'

Sebastien keek hem vragend aan. 'Weet je dat heel zeker? Je kan eerlijk zijn hoor?' Hij glimlachte en deed nog een stap dichter bij zo dat Noah bijna tegen de muur op stond.

Noah zette instinctief een stap naar achter en zuchtte toen hij de muur raakte. Typisch. Hij keek met grote ogen naar Sebastien. Hij wist zich gewoon geen houding te geven in dit soort situaties, dus keek vlug naar zijn schoenen, die zowat even rood waren als zijn wangen. 'Nee.. Er.. er is niks.'

Sebastien bleef op deze afstand zijn en keek hem aan. 'Je bent niet eerlijk.' Hij deed een stap achter uit en liep richting de andere kant van de gang om hem weer lucht ruimt te bieden.

Noah keek opgelucht op van zijn schoenen en zette een stap weg van de muur. Hij keek hem inschattend aan. Hij fronste zijn wenkbrauwen lichtjes, iets wat hij altijd deed als hij nadacht, en schudde toen zijn hoofd. 'Klopt.'

Sebastien leunde tegen de andere kant van de muur en keek hem aan. 'Nou vertel dan.' Nieuwschierig keek hij hem aan en wachtte op de andwoord die hij hopelijk van hem zou krijgen.

Noah gaf hem een klein glimlachje en haalde lichtjes zijn schouders op. Hij zette wat stappen dichterbij en speelde wat met de kraag van Sebastiens shirt. 'Nope!' zei hij toen met een brede glimlach en hij liep verder. 'Deze kaaaant!'

Sebastien trok zijn handschoenen aan en zette zijn muts op, waardoor hij er gelijk weer anders uit zag. 'Oke is goed wat jij wil.' Hij zuchtte en staarde weer opnieuw om hem heen.

Noah glimlachte naar hem, beetje plagen moest toch kunnen? Dat maakte het alleen maar leuker, vond hijzelf tenminste. 'Staat je leuk, zo'n muts,' zei hij.

Sebastien knikte licht. 'dankje.' Nog steeds keek hij omzich heen en zuchtte.

'Ik snap alleen niet waarom je binnen handschoenen aandoet?' zei Noah, naar de dingen kijkend. 'Als je koude handen had hoefde je het maar te zeggen!'

Sebastien glimlachte en keek hem aan. 'Ik word het ook nie waarom ik ze aan trek, het is een soort tik geworden van vroeger.' Hij trok ze weer uit en deed ze in zijn broekzak. 'Zo beter dan?'

'Hmmn.' Noah keek naar zijn handen, die nu in zijn broekzakken zaten, en haalde zijn schouders op. 'Het is een begin.' Hij liep naar rechts en bleef toen stilstaan. Hij knikte naar de deuren. 'Ik denk dat een van die je kamer is?'

Sebastien keek hem aan. 'Dat weet ik niet zo zeker het komt me niet zo bekent voor.' Hij haalde zijn handen uit zijn zaken en liep denkend langs de deuren.

'Nouja, er zijn meer gangen met slaapkamers dus ik kan het ook fout hebben.' Noah haalde zijn schouders op en liep achter hem aan de gang in. 'Anders zit je nog langer met mij opgescheept, geen probleem hoop ik?'

Sebastien schudde zijn hoofd. 'Nee hoor en tegen deel zelfs, vind het gezellig met je.' Hij glimlachte en begon de naam bordjes te lezen. 'Nee hier is niet mijn kamer. Voel me net dronken dat ik het niet weet te vinden.' Hij begon te lachen.

'Gelukkig maar, en ik vind het met jou ook niet zo verschrikkelijk.' Noah knikte en draaide zich om. 'Verder dus! Nouja, ik hoop niet dat je echt dronken bent want dan moet ik je een preek geven over hoe onverwantwoord het is om zo over de gang te lopen.' Hij glimlachte over zijn schouder en liep verder.

Sebastien glimlachte. 'En dan zou ik zeggen, laat me ik ben 19.' Hij ging naast hem lopen en keek omzich heen. 'HEt is hier net een dolhof zeg.'

'19?' herhaalde Noah verbaasd. 'Kom ik aan met mijn 17, nu voel ik me klein én jong!' Hij lachte even. 'Ja, de gangen zijn niet zo slim geplaatst, maar je komt er vanzelf achter, geloof me.'

Sebastien glimlachte. 'Ach leeftijd is maar een getal, je bent zo oud als je je voelt toch?' Hij zuchte en stopte met lopen. 'Zulle we wat gaan drinke? ik word dorstig van dat lopen.'