..Boomhut..

Sebastien zat op de trap en staarde voor zich uit, Hij was nog steeds bezig om alles op een rijtje te zetten, hij was de laaste tijd aardig de weg kwijt geraakt. Hij beet op zijn lip en sloot kort zijn ogen. Was er dan niks dat er iets tegen kan doen? Nee hij wou niet weer proberen met iemand te praten, te bang dat het weer mis zou gaan.

Met haar fototoestel op zak liep Eleanor door het bos. Ze wou even iets te doen hebben, zodat ze niet de hele tijd moest denken aan haar zusje. Sebastien had er wel mooi voor gezorgd dat ze gister een potje heeft zitten janken, omdat ze weer terug dacht aan haar verleden en the good times met haar zusje. Eleanor maakte, terwijl ze liep, wat kiekjes van dieren of planten, maar merkte toen een boomhut op. Meteen maakte ze een foto, maar toen ze die bekeek zag ze dat er een jongen op de trap zat...

Sebastien liet zijn hoofd leunen op zijn handen en zuchtte. Misschien had ze gister wel een punt gemaakt, maar hij had er gewoon geen zin in en dat moest ze maar gewoon accepteren. hij zuchtte waarom kreeg hij het niet uit zijn hoofd.

Eleanor schraapte al haar moed bij elkaar en liep naar Sebastien toe. 'Hé.' zei ze, toen ze op gehoorafstand van hem was. 'Mag ik er bij komen zitten?'

Sebastien keek op en zag dat ze er weer was. Hij zuchtte en schoof geluidloos op zij, als een teken voor deze ene keer dan. Nog steeds staarde hij voor zich uit.

Een glimlachje verscheen op Eleanor's gezicht, dat was tenminste een begin. Ze ging naast hem zitten en staarde in de verte. Het was stil, misschien een tikkeltje awkward, maar Eleanor wist dat ze beter niets kon zeggen. Dat ze beter kon wachten tot hij begon met praten.

Sebastien trok zijn muts goed die hij op had en speelde wat met zijn handschoenen, hij voelde zich nog al ongemakkelijk. Hij beet op zijn lip en wist niks te zeggen.

Af en toe keek Eleanor stiekem even naar Sebastien, maar dan keek ze al gauw weeer recht vooruit, zodat hij het niet door had. Na zo'n kwartier niks gezegd te hebben, en Eleanor bijna zeker wist dat Sebastien het gesprek toch niet zou beginnen, begonnzij het gesprek maar. 'Dus... Kun je er nu over praten?' vroeg ze voorzichtig.

Sebastien`s blik kruiste heel even die van haar en zuchtte. 'Begin er niet weer over Eleanor ik heb er geen zin in.' Hij liet zijn handen op zijn benen rusten.

'Wanneer moet ik er dan over beginnen?' Eleanor zuchtte en plukte een blaadje van een struik naast haar, die ze begon te verscheuren. 'Als we nou eens wat leuks gaan doen? Dan kun je even alles om je heen vergeten.'

Sebastien keek haar aan. 'Als iets diep in je zit, en iemand die wond weer open maakt is dat nog al pijnlijk, dan moet je stopen en niet eigenwijs door gaan, ik snap dat je er over wil praten, maar dat is gewoon moeilijk.'