Binnen gymzaal

Sebastien zat tegen de muur aan met zijn gitaar in zijn handen, dit was de enigste ruimte dat hem rust gaf om te kunnen oefen. Hij pakte zijn gitaar goed vast en keek om zich heen. Hij liet zijn hand over de gitaar heen gaan en zuchtte, het was soms een beetje te erg rustig. Hij tikte wat op zijn gitaar en dacht even na over een nummer die hij ging spelen, maar kwam nergens op. hij beet op zijn lip en legde de gitaar naast hem neer.

Gabriella keek om zich heen en glipte toen de binnengymzaal in. Nu het zulk lekker weer was werd hij bijna niet gebruikt en het was een heerlijke plek om even alleen te zijn. Ze begon zacht een liedje te zingen terwijl ze de grijze deuren achter zich sloot. Toen draaide ze zich om en werd ze abrupt stil. Daar, aan de andere kant van de zaal, zat een jongen met een gitaar. Ze vloekte zacht en draaide zich om om de zaal weer te verlaten voor hij haar zag.

Sebastien keek op toen hij de deur hoorde en keek naar het meisje die binnen was gekomen en keek haar aan. 'Ga je er weer van door?' Vragend keek hij het meisje aan terwijl hij zijn benen dichter naar hem toe trok om beter te gaan zitten.

Gabriella draaide zich weer om. 'Tja, jij was hier eerder, dus jij hebt meer recht om hier te zijn. En er moet een reden zijn dat je alleen in een gymzaal zat, toch?' zei ze terug. Haar handen streken over de deurklink, niet wetend of ze nu moest vertrekken of blijven waar ze was.

Sebastien keek haar scheef aan. 'Je mag gerust blijven hoor, het ging me er om dat er niet een hele groep was.' Hij glimlachte en keek haar aan. 'Ik ben sebastien trouwens.'

Ze zuchtte, liet de klink los en liep op de jongen af. 'Gabriella, aangemaam' zei ze, terwijl ze naast hem op de grond ging zitten. Ze wees op de gitaar. 'Ben je goed?'

Sebastien keek haar schuin aan. 'Het is maar net wat je goed noemt.' Hij glimlachte en pakte zijn gitaar op. 'Zou ik anders een stukje spelen? En ik hoorde trouwens dat jij kon zinge.'

Gabriella werd rood. 'Ik wil het graag horen. Maar nee, ik kan niet zingen' zei ze snel. Ze had niet moeten zingen net. Al sinds de dood van haar ouders hield ze dat voor zich, omdat het haar terug liet denken aan de duetten die ze altijd met haar vader maakte. Iets wat toen geweldig was maar haar nu alleen maar pijn bezorgde. Ze keek naar de grond.

Sebastien keek haar kort aan. 'Het geeft nie dat je het niet wil doen ofzo, ik verplicht je nergens toe dat je het nog een keer doet.' Hij glimlachte en pakte zijn gitaar goed vast. 'Het viel me alleen op.' Hij dacht even na welk liedje hij ging spelen en liet een hand over de gitaar gaan. Hij besloot maar een liedje te spelen die iedereen wel kende.

Gabriella zuchtte. Ze luisterde naar de gitaar, naar de klanken die de snaren voorbrachten, hoe ze de lucht lieten trillen en doordrongen tot haar lichaam. Ze hield van muziek, kon niet zonder het. Voor haar was het bijna net zo belangrijk als ademhalen. Ontspannen sloot ze haar ogen en liet ze haar hoofd tegen de muur leunen.

Sebastien stopte na een tijdje met spelen en zette de gitaar weer naast hem neer en keek haar weer vragend aan. 'Vond je het goed klinken?'

Gabriella schrok op toen de noten werden vervangen door Sebastiaans stem. 'Het was prachtig'. Haar stem klonk een beetje schor. Ze kuchte en glimlachte licht. 'Speel je al lang?'

Sebastien knikte en keek voor haar uit. 'Ik ben er mee op gegroeit.' Hij zuchtte en speelde wat met zijn handen, het was moeilijk om er over te praten omdat het veel herinnering met zich mee nam.

Gabriella zag dat het een lastig onderwerp voor hem was en ging er niet verder op in. Ze had zelf ook niks willen zeggen over haar gezang en het zou egoïstisch zijn als ze over zijn verleden door bleef vragen. 'Is dit je eerste jaar hier?'

Sebastien keek haar aan. 'Als je je af vroeg als ik nieuw ben dan klopt dat. Maar dan wel nieuw in het zin van het hogere onderwijs.' Hij glimlachte en speelde nog steeds met zijn handen.

'Ik ook, ik dacht, nieuwe school, nieuwe kansen' antwoordde Gabriella.

Sebastien glimlachte en keek haar aan. 'En in welk jaar zit jaar?' Vragend wachte hij op het antwoord.

'laatste jaar lager onderwijs' antwoordde ze.

Sebastien glimlachte en keek haar aan. 'Dan denk ik dat je 18 bent?' Vragend keek hij haar aan.

'Zeventien, bijna achttien' Zei ze met eenzelfde glimlach. 'En jij?'

Sebastien glimlachte en legde zijn handen naast hem neer. 'Ik ben 19.'

Gabriella nam een andere houding aan zodat ze iets beter zat en keek hem schuin aan. 'Dan schelen we niet eens zo veel qua leeftijd. Hoe ben je hier terecht gekomen?'

Sebastien glimlachte en knikte ligt. 'Ik vind het een goeie school om eens wat met me dromen te gaan doen, en wou wel eens wat anders. En jij dan?'

'Overbezorgde oma die dacht dat ik mijn leven aan me voorbij liet gaan' Gabriella rolde met haar ogen. 'Niet dat ik het geen leuke school vind, daar niet van. Het is geweldig en ik hou van de bouwstijl hier. Maar ze had nooit zo veel geld aan me uit hoeven geven omdat ik toch geen creatief talent heb en ik hier totaal niet pas.'