aula/auditorium

Hier worden optredens gegeven, maar ook de 'speeches' aan het begin van het jaar. In de tijd dat er niemand is, kan je ook vredig oefenen met je muziek en dergelijke.

Een eerste schooldag was altijd al een speciale gelegenheid en bij speciale gelegenheden hoorde speciale kleren. Vandaar dat Amberlyn speciaal voor deze dag haar net nieuwste outfit had aangedaan. Charmant en gedaagd, maar ook weer lief. Ze droeg een zwart jurkje dat tot net boven haar knieën hing en bij elke stap die ze zette vrolijk heen en weer zwaaide. De bovenkant van het jurkje was strepless, maar om dat te verhullen had ze er een licht roze blazer over aangetrokken. Haar vertrouwde Vans had ze verwisseld voor een paar killer heels. Dan was ze tenminste niet de kleinste van allemaal.
Met tikkende hakken liep ze de aula in, haar hoofd een beetje naar beneden gebogen, maar toch probeerde ze zelfvertrouwen uit te stralen. Een nieuwe school, een nieuwe start.

Iluna zat met haar boekje op schoot te wachten tot iedereen binnen was en de toespraak zou beginnen. Het was haar tweede schooljaar en ze zou voor te tweede keer de vreselijk saaie toespraak aan moeten horen. Ze droeg een paar vans en een leuke, zomerse outfit. Ze haalde een hand door haar lange haren en schreef rustig aan een nieuw nummer. Ze klikte een aantal keren met haar pen en hoorde daarna een gekuch; mevrouw Lavern was klaar voor haar toespraak en alle leerlingen zaten inmiddels op een stoel.

http://weheartit.com/entry/21365465

Het was niets voor Kris om als een van de eersten aan te komen, maar aangezien hij verder toch niks te doen had gehad was hij maar gewoon alvast naar het auditorium toe gegaan. Zolang hij nog geen nieuwe vrienden gemaakt had hier kon hij in ieder geval nog een beetje aandacht besteden aan zijn schoolwerk. Nou ja, dat nam hij zichzelf voor. Waarschijnlijk kwam het er toch niet van. Zonder aandacht te besteden aan de mensen om zich heen liet hij zich op een van de stoelen zakken en staarde hij wat voor zich uit. Hij had geen idee of petjes hier toegestaan waren, maar het interesseerde hem ook vrij weinig. Sowieso had hij nooit begrepen waarom het verboden was petjes op te hebben tijdens de les. Niemand had er toch last van?

Met zijn handen in zijn broekzakken gestoken kwam Noah het auditorium binnenlopen. Hij snapte het hele nut van deze toespraak niet, hij was elk jaar hetzelfde en hij had hem dus al vaak genoeg gehoord. Met een zucht liet hij zich op een van de stoelen achterin neerploffen en haalde hij een hand door zijn toch al warrige haren. Dat dit maar snel voorbij was.

Eerste schooldag. Blijkbaar was het hier gebruikelijk om eerst naar de grote aula te gaan voordat de echte lessen begonnen. Ongemakkelijk hees Gabriella haar tas over haar schouder en liep de enorme ruimte binnen. Veel leerlingen waren er nog niet, dus was er nog plaats genoeg voor haar om te gaan zitten. Met haar ogen op de grond gericht liet ze zich op één van de zachte stoelen zakken. Nu maar wachten tot ze besloten dat het tijd werd voor de toespraak.

Nog een beetje verlegen en stilletjes stapte Sundry het auditorium in. De grootsheid van de zaal liet haar even duizelen en ze keek naar beneden. Vanaf het balkon had ze een goed overzicht over wat er voor haar gebeurde en dat stelde haar een beetje gerust. Ze betrapte zichzelf erop dat ze aan het frunniken was het haar handen en moest zachtjes grinniken om haar zenuwachtige gedrag. Ze vermande zichzelf en liet zich toen langzaam zakken in een van stoelen achter haar. Met een lichte glimlach op haar gezicht liet ze haar blik door de zaal heen glijden en merkte dat er al meerdere mensen waren. De meeste waren van haar leeftijd, naar wat ze kon zien. Ze was benieuwd naar de toespraak en wachtte tot deze zou beginnen. Onbewust begon Sundry weer te frunniken met haar handen, ditmaal met een touwtje van haar shirt ertussen. Ze draaide het om haar vinger en liet het toen er een krul in zat weer los.

Toen Amberlyn bij een lege stoel aankwam ging ze rustig zitten. Om haar heen zat nog niemand en misschien zou er ook wel niemand bij d'r komen zitten. Wist zij veel. Haar ogen bekeken de grote zaal terwijl haar benen zachtjes heen en weer waaide. Wat was het hier groot! En zo open! Nadat ze de zaal uitgebreid had bekeken, liet ze aar blik langs de leerlingen gaan die er al waren.

Met een glimlach op haar gezicht kwam Eleanor de hoek om lopen. Dankzij haar nieuwe kleding voelde ze zich geweldig. Wie voelt zich nou niet geweldig in een wit, kanten jurkje? Ze bekeek de ruimte waar ze zojuist naar binnen was gegaan, een grote zaal met een podium en honderden stoelen. Het auditorium. Mensen stroomden binnen en Eleanor werd alle kanten op geduwt, en uiteindelijk belandde ze in een stoel naast een meisje. Een geïrriteerd kuchje was te horen en de directrice, mevrouw Lavem, wou de leerlingen toespreken. De mensen in de zaal wouden kennelijk niet toegesproken worden, want er werd nog steeds luid gepraat. Eleanor zelf was stil, en keek aandachtig naar de directrice.

Ik schoof mijn schoudertas nog een beetje beter op mijn schouder, en liep door. Ik zat nu 1 dag op school, en was al vier keer verdwaald geraakt. Alles wat zo anders, en toch kon ik het niet uit elkaar houden... De docenten hier waren echter.. Anders. Een lachje speelde rond mijn lippen, en ik liep door.
Ik liep langs de auladeur, en ik besloot om er maar alvast heen te gaan. Het was nog vroeg, en ik zou waarschijnlijk een van de eerste zijn, maar ach. Ik deed de deur voorzichtig open, en stapte het ruime balkon op. Het was een enorm balkon, en beneden was het nog veel groter. Oja, ik zat op de eerste verdieping... 'Wauw,' mompelde ik zachtjes, ik kon het niet laten. Ik zette mijn tas op een stoel neer, en leunde tegen de balkonrand aan, terwijl mijn ogen door de aula gleden. Het was echt heel erg groot, en er waren ook al een paar andere leerlingen. Ik telde er zes.

De aula stroomde naarmate de tijd vorderde, vol met mensen. Met een lichte glimlach op haar gezicht keek Sundry naar de grote podium onder haar en ze merkte dat ze nieuwsgierig was, over wat de directrice of de spreker te vertellen had. Ze wist dat ze het hier naar haar zin zou krijgen, dit zou de perfecte gelegenheid zijn om opnieuw te beginnen, waar niemand haar kende en waar niemand vervelende dingen aan haar zou gaan vragen. De vorige school waar Sundry op had gezeten, was geen succes geweest en ze was maar al te blij toen ze daar eindelijk weg mocht. Glimlachend keek ze naar de mensen naast en voor haar en frommelde wederom met het touwtje van haar shirt. Het geïrriteerde gekuch van de directrice ontging haar niet en nieuwsgierig richtte ze haar hoofd op om naar de toespraak te luisteren.

Kazuki keek richting de ruimte waar de mensen zich hadden verzameld het auditorium werd met de minuut voller en alle mensen hadden hetzelfde doel, luisteren naar een toespraak waarin alles herhaald zou worden. Als je de toespraak kort samenvatte was het alleen aanmoediging voor dit schooljaar en er werd je verteld wat er allemaal zou gebeuren in dit jaar. Kazuki had plaats genomen op een stoel vlak voor het podium waar het hele gebeuren zou plaats vinden. Deze hele preek had van hem niet eens gehoeven, dat zou hem tijd besparen zodat hij de overige tijd kon gebruiken om te werken.

Een kuchje, afkomstig van de directrice, liet weten dat ze wou beginnen. Ik had de hele tijd bij de reling gestaan, en was even blij dat ik onbewust een goede plek had uitgekozen; vooraan, maar wel dicht bij de deur, om opstopping te voorkomen. Ik ging zitten. Echt aandachtig was ik niet, maar ik zou wel luisteren naar alles wat er gezegd werd. Met een half oor.

Net als iedereen was Eleanor nu het liefst iets anders gaan doen in plaats van luisteren naar een of andere saaie speech, maar ze wist dat hoe eerder ze stil en braaf was, hoe eerder dit voorbij zou zijn. Ze ergerde zich dan ook aan de leerlingen die constant van hun plek gingen en schreeuwden. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze accepteerde het feit dat ze hier nog wel even zou moeten zitten. Daarom, om haar tijd de doden, frunnikte Eleanor wat aan de strik van haar jurkje. Haar ogen waren nog steeds gericht op de directrice, die nu ieder moment kon ontploffen van woede, aangezien niemand naar haar wou luisteren.

Sundry merkte tot haar verbazing dat de meeste leerlingen niet luisterde en gewoon doorgingen met praten. Ze liet haar ogen over de mensen glijden die op het balkon zaten en zag gelijk dat ze een van de weinige was die het balkon had opgezocht. 'Houd gewoon je mond is even,' mompelde ze zacht, tegen niemand in het bijzonder. Ze snapte wel dat dit waarschijnlijk verplicht was voor de leerlingen en dat ze liever iets anders hadden gedaan, maar om nou tien minuten je mond te houden, was toch niet zo erg? Ze slaakte een zucht en draaide het touwtje van haar shirt een aantal keer om haar vinger heen, haar ogen nog steeds gericht op het podium voor haar. De directrice, die al aardig boos leek te worden, kuchte nog een keer en liet haar blik toen geërgerd door de zaal glijden.

Geërgerd schudde mberlyn zachtjes haar hoofd. Ze snapte nu ook wel dat niemand hier voor zijn of haar plezier was, maar wat respect opbrengen was toch niet teveel gevraagd? Ze hoorde een harde lach van ergens achter haar. Wat een aso's. Nog even en ze nou er wat van gaan zeggen.

Gabriella keek geërgerd om zich geen. Elke school was hetzelfde, overal earen wel een paar kinderen die dachten dat ze stoer waren. Dachten dat ze populairder werden door overal bovenuit te schreeuwen en stomme opmerkingen ze maken. Haar blik gleed over het podium, waar een directrice met rood aangelopen hoofd de leerlingen tot stilte probeerde te manen. Alsof dat zou lukken zonder microfoon aan.

Toch vond Amberlyn het best wel zielig voor de directrice die daar op het podium stond. Iedereen lachte haar een beetje uit terwijl zij daar haar best probeerde te doen. "Hee, stil eens!" riep ze boven het gepraat en gelach uit.

Gabriella keek achter zich toen ze een stem boven het rumoer uit hoorde komen. Hij stem kwam van een meisje achter haar en zo te horen was Gabriella niet de enige die het lawaai zat was. 'He!' riep ook zij. Misschien zou het nu eindelijk tot de rest van de mensen hier doordringen hoeveel geluid ze produceerden en hoe ongelovelijk irritant dat was.

'Hee, stil is!' riep iemand. Ik keek even omlaag, maar kon de bron van het geluid niet vinden. De directrice leek nu ontmoedigd. Iedereen lachte, praatte en rende, en niemand lette op. Ook ik kreeg medelijden met haar. Eigenlijk had ik zin om naar beneden te lopen, de microfoon te pakken en keihard te roepen dat iedereen voor tien minuten best zijn snavel dicht kon houden, maar ik hield mezelf tegen. Ik keek rond, met een opgetrokken wenkbrauw.

Amberlyn keek verbaasd voor haar om te zien wie er ook had geroepen. Ze keek in het gezicht van een ander meisje en glimlachte naar haar als een teken van dankbaarheid. De mensen achter haar werden langzaam rustiger, wat al een goed teken was.

---
Keith, pssst. 3e persoon he. xd

Gabriella glimlachte terug. Toen hoorde ze eindelijk de stem van de directrice door de boxen galmen. Blijkbaar had ze ontdekt dat je toch echt in de microfoon moest praten in plaats van er naast. Ze probeerde op nieuw om de leerlingen welkom te heten, wat dit keer al iets beter lukte.

Uiteindelijk werd het stil genoeg om de speech te beginnen. De stem van de directrice, die overigens een beetje vervelend klonk na een paar zinnen, galmde door de zaal. Ik boog me wat meer naar voren, om het podium volledig te kunnen zien. Blijkbaar was het de meisjes, die geroepen hadden, gelukt de leerlingen stil genoeg te krijgen, en nu de directrice eenmaal begonnen was, bleef ze ook doorgaan, en onderbrak niemand haar meer. De leerlingen hadden eindelijk door dat ze alleen even moesten wachten...

Amberlyn richte nu haar aandacht op de directrice, wie haar natuurlijke huidskleur alweer terug kreeg. Ze vertelde wat over de regels op LA Arts en over hun lessen. Ze hadden een uitgebreid pakket voor de leerlingen opgesteld dit jaar. Interesant hoor, was ze daarvoor gekomen?

De speech was standaard. Welkom op school, regels, vakkenpakketten en dan nog de speciale cultuurklassen die de school bood, onder andere zingen, dansen en toneel. Dat was de reden dat Gabriella hier zat. Om haar talenten, zoals haar oma het altijd noemde, te verbeteren. Om haar uit het kleine hoekje te laten kruipen waar ze zich nu al een paar jaar in verborg en zichzelf te laten schitteren. Dat is wat haar oma wilde. Niet wat zij wilde. Maar omdat oma er op had gestaan en geld had opgespaard voor haar studie zat ze nu hier in deze immens grote ruimte te luisteren naar een bezwete directrice die hier volgens mij niet eens wilde zijn. Geweldig.